1 οφειλομεν δε ημεισ, οι δυνατοι, τα ασθενηματα των αδυνατων βασταζειν, και μη εαυτοισ αρεσκειν. 2 εκαστοσ ημων τω πλησιον αρεσκετω εισ το αγαθον προσ οικοδομην. 3 και γαρ ο χ̅σ̅ ουχ εαυτω ηρεσεν; αλλα καθωσ γεγραπται, “οι ονειδισμοι των ονειδιζοντων σε, επεπεσαν επ εμε.” 4 οσα γαρ προεγραφη, εισ την ημετεραν διδασκαλιαν εγραφη, ινα δια τησ υπομονησ και δια τησ παρακλησεωσ των γραφων, την ελπιδα εχωμεν. 5 ο δε θ̅σ̅ τησ υπομονησ και τησ παρακλησεωσ, δωη υμιν το αυτο φρονειν εν αλληλοισ κατα χ̅ν̅ ι̅ν̅, 6 ινα ομοθυμαδον, εν ενι στοματι, δοξαζητε τον θ̅ν̅ και πατερα του κ̅υ̅ ημων, ι̅υ̅ χ̅υ̅.
7 διο προσλαμβανεσθε αλληλουσ, καθωσ και ο χ̅σ̅ προσελαβετο υμασ, εισ δοξαν του θ̅υ̅. 8 λεγω γαρ χ̅ν̅ διακονον γεγενησθαι περιτομησ υπερ αληθειασ θ̅υ̅, εισ το βεβαιωσαι τασ επαγγελιασ των πατερων 9 τα δε εθνη, υπερ ελεουσ δοξασαι τον θ̅ν̅; καθωσ γεγραπται, “δια τουτο εξομολογησομαι σοι εν εθνεσι, και τω ονοματι σου ψαλω.” 10 και παλιν λεγει, “ευφρανθητε, εθνη, μετα του λαου αυτου.” 11 και παλιν, “αινειτε παντα τα εθνη τον κ̅ν̅; και επαινεσατωσαν αυτον παντεσ οι λαοι.” 12 και παλιν ησαιασ λεγει, “εσται η ριζα του ιεσσαι, και ο ανισταμενοσ αρχειν εθνων; επ αυτω εθνη ελπιουσιν.” 13 ο δε θ̅σ̅ τησ ελπιδοσ πληρωσαι υμασ πασησ χαρασ και ειρηνησ εν τω πιστευειν, εισ το περισσευειν υμασ εν τη ελπιδι εν δυναμει π̅ν̅σ̅ αγιου.
14 πεπεισμαι δε, αδελφοι μου, και αυτοσ εγω περι υμων, οτι και αυτοι μεστοι εστε αγαθωσυνησ, πεπληρωμενοι πασησ γνωσεωσ, δυναμενοι και αλληλουσ νουθετειν. 15 τολμηροτερον δε εγραψα υμιν απο μερουσ, ωσ επαναμιμνησκων υμασ, δια την χαριν την δοθεισαν μοι υπο του θ̅υ̅, 16 εισ το ειναι με λειτουργον χ̅υ̅ ι̅υ̅ εισ τα εθνη, ιερουργουντα το ευαγγελιον του θ̅υ̅, ινα γενηται η προσφορα των εθνων ευπροσδεκτοσ, ηγιασμενη εν π̅ν̅ι̅ αγιω. 17 εχω ουν καυχησιν εν χ̅ω̅ ι̅υ̅ τα προσ τον θ̅ν̅. 18 ου γαρ τολμησω τι λαλειν, ων ου κατειργασατο χ̅σ̅ δι εμου, εισ υπακοην εθνων λογω και εργω 19 εν δυναμει σημειων και τερατων εν δυναμει π̅ν̅σ̅ θ̅υ̅; ωστε με απο ιερουσαλημ και κυκλω μεχρι του ιλλυρικου, πεπληρωκεναι το ευαγγελιον του χ̅υ̅; 20 ουτωσ δε φιλοτιμουμενον ευαγγελιζεσθαι, ουχ οπου ωνομασθη χ̅σ̅, ινα μη επ αλλοτριον θεμελιον οικοδομω; 21 αλλα καθωσ γεγραπται, “οισ ουκ ανηγγελη περι αυτου, οψονται, και οι ουκ ακηκοασιν, συνησουσιν.”
22 διο και ενεκοπτομην τα πολλα του ελθειν προσ υμασ. 23 νυνι δε μηκετι τοπον εχων εν τοισ κλιμασι τουτοισ, επιποθειαν δε εχων του ελθειν προσ υμασ απο ικανων ετων, 24 ωσ αν πορευωμαι εισ την σπανιαν; ελπιζω γαρ διαπορευομενοσ θεασασθαι υμασ, και υφ υμων προπεμφθηναι εκει, εαν υμων πρωτον απο μερουσ εμπλησθω. 25 νυνι δε πορευομαι εισ ιερουσαλημ διακονων τοισ αγιοισ. 26 ευδοκησαν γαρ μακεδονια και αχαια κοινωνιαν τινα ποιησασθαι εισ τουσ πτωχουσ των αγιων των εν ιερουσαλημ. 27 ευδοκησαν γαρ και οφειλεται εισιν αυτων; ει γαρ τοισ πνευματικοισ αυτων εκοινωνησαν τα εθνη, οφειλουσιν και εν τοισ σαρκικοισ λειτουργησαι αυτοισ. 28 τουτο ουν επιτελεσασ, και σφραγισαμενοσ αυτοισ τον καρπον τουτον, απελευσομαι δι υμων εισ σπανιαν. 29 οιδα δε οτι ερχομενοσ προσ υμασ, εν πληρωματι ευλογιασ χ̅υ̅, ελευσομαι.
30 παρακαλω δε υμασ, αδελφοι, δια του κ̅υ̅ ημων, ι̅υ̅ χ̅υ̅, και δια τησ αγαπησ του π̅ν̅σ̅, συναγωνισασθαι μοι εν ταισ προσευχαισ υπερ εμου προσ τον θ̅ν̅, 31 ινα ρυσθω απο των απειθουντων εν τη ιουδαια, και η διακονια μου η εισ ιερουσαλημ ευπροσδεκτοσ τοισ αγιοισ γενηται; 32 ινα εν χαρα ελθω προσ υμασ δια θεληματοσ θ̅υ̅, συναναπαυσωμαι υμιν. 33 ο δε θ̅σ̅ τησ ειρηνησ μετα παντων υμων. αμην!