1 τον δε ασθενουντα τη πιστει προσλαμβανεσθε, μη εισ διακρισεισ διαλογισμων. 2 οσ μεν πιστευει φαγειν παντα; ο δε ασθενων λαχανα εσθιει. 3 ο εσθιων, τον μη εσθιοντα μη εξουθενειτω; ο δε μη εσθιων, τον εσθιοντα μη κρινετω, ο θ̅σ̅ γαρ αυτον προσελαβετο. 4 συ τισ ει, ο κρινων αλλοτριον οικετην? τω ιδιω κυριω στηκει η πιπτει. σταθησεται δε, δυνατει γαρ ο κ̅σ̅ στησαι αυτον.
5 οσ μεν κρινει ημεραν παρ ημεραν; οσ δε κρινει πασαν ημεραν. εκαστοσ εν τω ιδιω νοι, πληροφορεισθω. 6 ο φρονων την ημεραν, κ̅ω̅ φρονει; και ο εσθιων, κ̅ω̅ εσθιει, ευχαριστει γαρ τω θ̅ω̅; και ο μη εσθιων, κ̅ω̅ ουκ εσθιει, και ευχαριστει τω θ̅ω̅.
7 ουδεισ γαρ ημων εαυτω ζη, και ουδεισ εαυτω αποθνησκει. 8 εαν τε γαρ ζωμεν, τω κ̅ω̅ ζωμεν; εαν τε αποθνησκωμεν, τω κ̅ω̅ αποθνησκομεν. εαν τε ουν ζωμεν, εαν τε αποθνησκωμεν, του κ̅υ̅ εσμεν. 9 εισ τουτο γαρ χ̅σ̅ απεθανεν και εζησεν, ινα και νεκρων και ζωντων κυριευση.
10 συ δε τι κρινεισ τον αδελφον σου? η και συ τι εξουθενεισ τον αδελφον σου? παντεσ γαρ παραστησομεθα τω βηματι του θ̅υ̅. 11 γεγραπται γαρ, “ζω εγω, λεγει κ̅σ̅ οτι εμοι καμψει παν γονυ, και πασα γλωσσα εξομολογησεται τω θ̅ω̅.” 12 αρα ουν εκαστοσ ημων περι εαυτου, λογον δωσει τω θ̅ω̅.
13 μηκετι ουν αλληλουσ κρινωμεν, αλλα τουτο κρινατε μαλλον, το μη τιθεναι προσκομμα τω αδελφω η σκανδαλον. 14 οιδα και πεπεισμαι εν κ̅ω̅ ι̅υ̅ οτι ουδεν κοινον δι εαυτου; ει μη τω λογιζομενω τι κοινον ειναι, εκεινω κοινον. 15 ει γαρ δια βρωμα, ο αδελφοσ σου λυπειται, ουκετι κατα αγαπην περιπατεισ. μη τω βρωματι σου εκεινον απολλυε, υπερ ου χ̅σ̅ απεθανεν. 16 μη βλασφημεισθω ουν υμων το αγαθον. 17 ου γαρ εστιν η βασιλεια του θ̅υ̅ βρωσισ και ποσισ, αλλα δικαιοσυνη, και ειρηνη, και χαρα εν π̅ν̅ι̅ αγιω. 18 ο γαρ εν τουτω δουλευων τω χ̅ω̅ ευαρεστοσ τω θ̅ω̅ και δοκιμοσ τοισ ανθρωποισ. 19 αρα ουν τα τησ ειρηνησ διωκωμεν, και τα τησ οικοδομησ τησ εισ αλληλουσ. 20 μη ενεκεν βρωματοσ, καταλυε το εργον του θ̅υ̅. παντα μεν καθαρα, αλλα κακον τω ανθρωπω τω δια προσκομματοσ εσθιοντι. 21 καλον το μη φαγειν κρεα, μηδε πιειν οινον, μηδε εν ω ο αδελφοσ σου προσκοπτει, η σκανδαλιζεται, η ασθενει. 22 συ πιστιν ην εχεισ, κατα σεαυτον εχε ενωπιον του θ̅υ̅. μακαριοσ ο μη κρινων εαυτον εν ω δοκιμαζει. 23 ο δε διακρινομενοσ, εαν φαγη, κατακεκριται, οτι ουκ εκ πιστεωσ; παν δε ο ουκ εκ πιστεωσ, αμαρτια εστιν.