1 ησαν δε αυτω εγγιζοντεσ παντεσ οι τελωναι και οι αμαρτωλοι ακουειν αυτου. 2 και διεγογγυζον οι τε φαρισαιοι και οι γραμματεισ λεγοντεσ, οτι “ουτοσ αμαρτωλουσ προσδεχεται και συνεσθιει αυτοισ.” 3 ειπεν δε προσ αυτουσ την παραβολην ταυτην λεγων, 4 “τισ ανθρωποσ εξ υμων, εχων εκατον προβατα και απολεσασ εξ αυτων εν, ου καταλειπει τα ενενηκοντα εννεα εν τη ερημω, και πορευεται επι το απολωλοσ, εωσ ευρη αυτο? 5 και ευρων, επιτιθησιν επι τουσ ωμουσ αυτου χαιρων. 6 και ελθων εισ τον οικον, συνκαλει τουσ φιλουσ και τουσ γειτονασ, λεγων αυτοισ, ‘συνχαρητε μοι, οτι ευρον το προβατον μου το απολωλοσ!’ 7 λεγω υμιν οτι ουτωσ χαρα εν τω ουρανω εσται επι ενι αμαρτωλω μετανοουντι, η επι ενενηκοντα εννεα δικαιοισ, οιτινεσ ου χρειαν εχουσιν μετανοιασ.
8 η τισ γυνη δραχμασ εχουσα δεκα, εαν απολεση δραχμην μιαν, ουχι απτει λυχνον, και σαροι την οικιαν, και ζητει επιμελωσ, εωσ ου ευρη? 9 και ευρουσα, συνκαλει τασ φιλασ και γειτονασ λεγουσα, ‘συνχαρητε μοι, οτι ευρον την δραχμην ην απωλεσα.’ 10 ουτωσ λεγω υμιν, γινεται χαρα ενωπιον των αγγελων του θ̅υ̅ επι ενι αμαρτωλω μετανοουντι.”
11 ειπεν δε, “ανθρωποσ τισ ειχεν δυο υιουσ. 12 και ειπεν ο νεωτεροσ αυτων τω πατρι, ‘πατερ, δοσ μοι το επιβαλλον μεροσ τησ ουσιασ.’ και διειλεν αυτοισ τον βιον. 13 και μετ ου πολλασ ημερασ συναγαγων παντα, ο νεωτεροσ υιοσ απεδημησεν εισ χωραν μακραν, και εκει διεσκορπισεν την ουσιαν αυτου, ζων ασωτωσ. 14 δαπανησαντοσ δε αυτου παντα, εγενετο λιμοσ ισχυρα κατα την χωραν εκεινην, και αυτοσ ηρξατο υστερεισθαι. 15 και πορευθεισ, εκολληθη ενι των πολιτων τησ χωρασ εκεινησ, και επεμψεν αυτον εισ τουσ αγρουσ αυτου βοσκειν χοιρουσ. 16 και επεθυμει χορτασθηναι εκ των κερατιων ων ησθιον οι χοιροι; και ουδεισ εδιδου αυτω. 17 εισ εαυτον δε ελθων εφη, ‘ποσοι μισθιοι του πατροσ μου περισσευονται αρτων, εγω δε λιμω ωδε απολλυμαι? 18 αναστασ, πορευσομαι προσ τον πατερα μου, και ερω αυτω, “πατερ, ημαρτον εισ τον ουρανον και ενωπιον σου; 19 ουκετι ειμι αξιοσ κληθηναι υιοσ σου. ποιησον με ωσ ενα των μισθιων σου.”’ 20 και αναστασ, ηλθεν προσ τον πατερα εαυτου. ετι δε αυτου μακραν απεχοντοσ, ειδεν αυτον ο πατηρ αυτου, και εσπλαγχνισθη, και δραμων, επεπεσεν επι τον τραχηλον αυτου και κατεφιλησεν αυτον. 21 ειπεν δε ο υιοσ αυτω, ‘πατερ, ημαρτον εισ τον ουρανον και ενωπιον σου; ουκετι ειμι αξιοσ κληθηναι υιοσ σου.’ 22 ειπεν δε ο πατηρ προσ τουσ δουλουσ αυτου, ‘ταχυ εξενεγκατε στολην την πρωτην, και ενδυσατε αυτον, και δοτε δακτυλιον εισ την χειρα αυτου, και υποδηματα εισ τουσ ποδασ; 23 και φερετε τον μοσχον τον σιτευτον, θυσατε, και φαγοντεσ ευφρανθωμεν. 24 οτι ουτοσ ο υιοσ μου νεκροσ ην και ανεζησεν, ην απολωλωσ και ευρεθη.’ και ηρξαντο ευφραινεσθαι.
25 ην δε ο υιοσ αυτου ο πρεσβυτεροσ εν αγρω; και ωσ ερχομενοσ, ηγγισεν τη οικια, ηκουσεν συμφωνιασ και χορων. 26 και προσκαλεσαμενοσ ενα των παιδων, επυνθανετο τι αν ειη ταυτα. 27 ο δε ειπεν αυτω, οτι ‘ο αδελφοσ σου ηκει, και εθυσεν ο πατηρ σου τον μοσχον τον σιτευτον, οτι υγιαινοντα αυτον απελαβεν.’ 28 ωργισθη δε και ουκ ηθελεν εισελθειν. ο δε πατηρ αυτου εξελθων, παρεκαλει αυτον. 29 ο δε αποκριθεισ ειπεν τω πατρι αυτου, ‘ιδου, τοσαυτα ετη δουλευω σοι, και ουδεποτε εντολην σου παρηλθον, και εμοι ουδεποτε εδωκασ εριφον, ινα μετα των φιλων μου ευφρανθω. 30 οτε δε ο υιοσ σου ουτοσ, ο καταφαγων σου τον βιον μετα πορνων ηλθεν, εθυσασ αυτω τον σιτευτον μοσχον!’ 31 ο δε ειπεν αυτω, ‘τεκνον, συ παντοτε μετ εμου ει, και παντα τα εμα σα εστιν. 32 ευφρανθηναι δε και χαρηναι εδει, οτι ο αδελφοσ σου ουτοσ, νεκροσ ην και εζησεν, και απολωλωσ και ευρεθη.’”