1 μη πολλοι διδασκαλοι γινεσθε, αδελφοι μου, ειδοτεσ οτι μειζον κριμα λημψομεθα. 2 πολλα γαρ πταιομεν απαντεσ. ει τισ εν λογω ου πταιει, ουτοσ τελειοσ ανηρ, δυνατοσ χαλιναγωγησαι και ολον το σωμα. 3 ει δε των ιππων τουσ χαλινουσ εισ τα στοματα βαλλομεν, εισ το πειθεσθαι αυτουσ ημιν, και ολον το σωμα αυτων μεταγομεν. 4 ιδου, και τα πλοια, τηλικαυτα οντα, και υπο ανεμων σκληρων ελαυνομενα, μεταγεται υπο ελαχιστου πηδαλιου, οπου η ορμη του ευθυνοντοσ βουλεται. 5 ουτωσ και η γλωσσα μικρον μελοσ εστιν, και μεγαλα αυχει.
ιδου, ηλικον πυρ, ηλικην υλην αναπτει. 6 και η γλωσσα πυρ, ο κοσμοσ τησ αδικιασ; η γλωσσα καθισταται εν τοισ μελεσιν ημων, η σπιλουσα ολον το σωμα, και φλογιζουσα τον τροχον τησ γενεσεωσ, και φλογιζομενη υπο τησ γεεννησ. 7 πασα γαρ φυσισ θηριων τε και πετεινων, ερπετων τε και εναλιων, δαμαζεται και δεδαμασται τη φυσει τη ανθρωπινη; 8 την δε γλωσσαν ουδεισ δαμασαι δυναται ανθρωπων, ακαταστατον κακον, μεστη ιου θανατηφορου. 9 εν αυτη ευλογουμεν τον κ̅ν̅ και πατερα, και εν αυτη καταρωμεθα τουσ ανθρωπουσ, τουσ καθ ομοιωσιν θ̅υ̅ γεγονοτασ. 10 εκ του αυτου στοματοσ εξερχεται ευλογια και καταρα. ου χρη αδελφοι μου ταυτα ουτωσ γινεσθαι. 11 μητι η πηγη εκ τησ αυτησ οπησ βρυει το γλυκυ και το πικρον? 12 μη δυναται, αδελφοι μου, συκη ελαιασ ποιησαι η αμπελοσ συκα? ουτε αλυκον γλυκυ ποιησαι υδωρ.
13 τισ σοφοσ και επιστημων εν υμιν? δειξατω εκ τησ καλησ αναστροφησ τα εργα αυτου εν πραυτητι σοφιασ. 14 ει δε ζηλον πικρον εχετε, και εριθειαν εν τη καρδια υμων, μη κατακαυχασθε και ψευδεσθε κατα τησ αληθειασ. 15 ουκ εστιν αυτη η σοφια ανωθεν κατερχομενη, αλλα επιγειοσ, ψυχικη, δαιμονιωδησ. 16 οπου γαρ ζηλοσ και εριθεια, εκει ακαταστασια και παν φαυλον πραγμα. 17 η δε ανωθεν σοφια, πρωτον μεν αγνη εστιν, επειτα ειρηνικη, επιεικησ, ευπειθησ, μεστη ελεουσ και καρπων αγαθων, αδιακριτοσ, ανυποκριτοσ. 18 καρποσ δε δικαιοσυνησ εν ειρηνη σπειρεται, τοισ ποιουσιν ειρηνην.