1 παρακαλω ουν υμασ, εγω ο δεσμιοσ εν κ̅ω̅, αξιωσ περιπατησαι τησ κλησεωσ ησ εκληθητε; 2 μετα πασησ ταπεινοφροσυνησ και πραυτητοσ, μετα μακροθυμιασ, ανεχομενοι αλληλων εν αγαπη; 3 σπουδαζοντεσ τηρειν την ενοτητα του π̅ν̅σ̅ εν τω συνδεσμω τησ ειρηνησ. 4 εν σωμα και εν π̅ν̅α̅, καθωσ και εκληθητε εν μια ελπιδι τησ κλησεωσ υμων, 5 εισ κ̅σ̅, μια πιστισ, εν βαπτισμα, 6 εισ θ̅σ̅ και πατηρ παντων, ο επι παντων, και δια παντων, και εν πασιν.
7 ενι δε εκαστω ημων εδοθη η χαρισ, κατα το μετρον τησ δωρεασ του χ̅υ̅. 8 διο λεγει, “αναβασ εισ υψοσ, ηχμαλωτευσεν αιχμαλωσιαν, εδωκεν δοματα τοισ ανθρωποισ.” 9 το δε, “ανεβη”, τι εστιν, ει μη οτι και κατεβη εισ τα κατωτερα μερη τησ γησ? 10 ο καταβασ αυτοσ εστιν και ο αναβασ υπερανω παντων των ουρανων, ινα πληρωση τα παντα. 11 και αυτοσ εδωκεν τουσ μεν αποστολουσ, τουσ δε προφητασ, τουσ δε ευαγγελιστασ, τουσ δε ποιμενασ και διδασκαλουσ, 12 προσ τον καταρτισμον των αγιων εισ εργον διακονιασ, εισ οικοδομην του σωματοσ του χ̅υ̅, 13 μεχρι καταντησωμεν οι παντεσ εισ την ενοτητα τησ πιστεωσ, και τησ επιγνωσεωσ του υιου του θ̅υ̅, εισ ανδρα τελειον, εισ μετρον ηλικιασ του πληρωματοσ του χ̅υ̅; 14 ινα μηκετι ωμεν νηπιοι, κλυδωνιζομενοι και περιφερομενοι παντι ανεμω τησ διδασκαλιασ εν τη κυβια των ανθρωπων, εν πανουργια προσ την μεθοδιαν τησ πλανησ; 15 αληθευοντεσ δε εν αγαπη, αυξησωμεν εισ αυτον τα παντα, οσ εστιν η κεφαλη χ̅σ̅; 16 εξ ου παν το σωμα, συναρμολογουμενον και συνβιβαζομενον δια πασησ αφησ τησ επιχορηγιασ κατ ενεργειαν εν μετρω ενοσ εκαστου μερουσ, την αυξησιν του σωματοσ ποιειται εισ οικοδομην εαυτου εν αγαπη.
17 τουτο ουν λεγω και μαρτυρομαι εν κ̅ω̅, μηκετι υμασ περιπατειν, καθωσ και τα εθνη περιπατει εν ματαιοτητι του νοοσ αυτων. 18 εσκοτωμενοι τη διανοια οντεσ, απηλλοτριωμενοι τησ ζωησ του θ̅υ̅, δια την αγνοιαν την ουσαν εν αυτοισ, δια την πωρωσιν τησ καρδιασ αυτων, 19 οιτινεσ απηλγηκοτεσ, εαυτουσ παρεδωκαν τη ασελγεια εισ εργασιαν ακαθαρσιασ πασησ εν πλεονεξια. 20 υμεισ δε ουχ ουτωσ εμαθετε τον χ̅ν̅, 21 ει γε αυτον ηκουσατε και εν αυτω εδιδαχθητε, καθωσ εστιν αληθεια εν τω ι̅υ̅, 22 αποθεσθαι υμασ κατα την προτεραν αναστροφην τον παλαιον ανθρωπον, τον φθειρομενον κατα τασ επιθυμιασ τησ απατησ; 23 ανανεουσθαι δε τω πνευματι του νοοσ υμων; 24 και ενδυσασθαι τον καινον ανθρωπον τον κατα θ̅ν̅, κτισθεντα εν δικαιοσυνη και οσιοτητι τησ αληθειασ.
25 διο αποθεμενοι το ψευδοσ, “λαλειτε αληθειαν εκαστοσ μετα του πλησιον αυτου”, οτι εσμεν αλληλων μελη. 26 “οργιζεσθε, και μη αμαρτανετε”; ο ηλιοσ μη επιδυετω επι παροργισμω υμων, 27 μηδε διδοτε τοπον τω διαβολω. 28 ο κλεπτων μηκετι κλεπτετω, μαλλον δε κοπιατω, εργαζομενοσ ταισ χερσιν το αγαθον, ινα εχη μεταδιδοναι τω χρειαν εχοντι. 29 πασ λογοσ σαπροσ εκ του στοματοσ υμων μη εκπορευεσθω, αλλ ει τισ αγαθοσ προσ οικοδομην τησ χρειασ, ινα δω χαριν τοισ ακουουσιν. 30 και μη λυπειτε το π̅ν̅α̅ το αγιον του θ̅υ̅, εν ω εσφραγισθητε εισ ημεραν απολυτρωσεωσ. 31 πασα πικρια, και θυμοσ, και οργη, και κραυγη, και βλασφημια, αρθητω αφ υμων συν παση κακια. 32 γινεσθε δε εισ αλληλουσ χρηστοι, ευσπλαγχνοι, χαριζομενοι εαυτοισ, καθωσ και ο θ̅σ̅ εν χ̅ω̅ εχαρισατο υμιν.