1 εγενετο δε εν τω, τον απολλω ειναι εν κορινθω, παυλον διελθοντα τα ανωτερικα μερη, κατελθειν εισ εφεσον και ευρειν τινασ μαθητασ, 2 ειπεν τε προσ αυτουσ, “ει π̅ν̅α̅ αγιον ελαβετε, πιστευσαντεσ?” οι δε προσ αυτον, “αλλ ουδ ει π̅ν̅α̅ αγιον εστιν ηκουσαμεν.” 3 ειπεν τε, “εισ τι ουν εβαπτισθητε?” οι δε ειπαν, “εισ το ιωαννου βαπτισμα.” 4 ειπεν δε παυλοσ, “ιωαννησ εβαπτισεν βαπτισμα μετανοιασ, τω λαω λεγων εισ τον ερχομενον μετ αυτον ινα πιστευσωσιν τουτ εστιν εισ τον ι̅ν̅.” 5 ακουσαντεσ δε, εβαπτισθησαν εισ το ονομα του κ̅υ̅ ι̅υ̅. 6 και επιθεντοσ αυτοισ του παυλου χειρασ, ηλθε το π̅ν̅α̅ το αγιον επ αυτουσ; ελαλουν τε γλωσσαισ και επροφητευον. 7 ησαν δε οι παντεσ ανδρεσ ωσει δωδεκα.
8 εισελθων δε εισ την συναγωγην, επαρρησιαζετο επι μηνασ τρεισ, διαλεγομενοσ και πειθων περι τησ βασιλειασ του θ̅υ̅. 9 ωσ δε τινεσ εσκληρυνοντο και ηπειθουν, κακολογουντεσ την οδον ενωπιον του πληθουσ, αποστασ απ αυτων αφωρισεν τουσ μαθητασ, καθ ημεραν διαλεγομενοσ εν τη σχολη τυραννου. 10 τουτο δε εγενετο επι ετη δυο, ωστε παντασ τουσ κατοικουντασ την ασιαν ακουσαι τον λογον του κ̅υ̅, ιουδαιουσ τε και ελληνασ.
11 δυναμεισ τε ου τασ τυχουσασ, ο θ̅σ̅ εποιει δια των χειρων παυλου, 12 ωστε και επι τουσ ασθενουντασ αποφερεσθαι απο του χρωτοσ αυτου σουδαρια η σιμικινθια, και απαλλασσεσθαι απ αυτων τασ νοσουσ, τα τε πνευματα τα πονηρα εκπορευεσθαι. 13 επεχειρησαν δε τινεσ και των περιερχομενων ιουδαιων εξορκιστων ονομαζειν επι τουσ εχοντασ τα πνευματα τα πονηρα το ονομα του κ̅υ̅ ι̅υ̅ λεγοντεσ, “ορκιζω υμασ, τον ι̅ν̅, ον παυλοσ κηρυσσει.” 14 ησαν δε τινοσ σκευα ιουδαιου αρχιερεωσ επτα υιοι τουτο ποιουντεσ. 15 αποκριθεν δε το πνευμα το πονηρον ειπεν αυτοισ, “τον ι̅ν̅ γινωσκω, και τον παυλον επισταμαι, υμεισ δε τινεσ εστε?” 16 και εφαλομενοσ ο ανθρωποσ επ αυτουσ, εν ω ην το πνευμα το πονηρον, κατακυριευσασ αμφοτερων ισχυσεν κατ αυτων, ωστε γυμνουσ και τετραυματισμενουσ εκφυγειν εκ του οικου εκεινου. 17 τουτο δε εγενετο γνωστον πασιν, ιουδαιοισ τε και ελλησιν, τοισ κατοικουσιν την εφεσον, και επεπεσεν φοβοσ επι παντασ αυτουσ, και εμεγαλυνετο το ονομα του κ̅υ̅ ι̅υ̅. 18 πολλοι τε των πεπιστευκοτων, ηρχοντο εξομολογουμενοι και αναγγελλοντεσ τασ πραξεισ αυτων. 19 ικανοι δε των τα περιεργα πραξαντων, συνενεγκαντεσ τασ βιβλουσ, κατεκαιον ενωπιον παντων. και συνεψηφισαν τασ τιμασ αυτων, και ευρον αργυριου μυριαδασ πεντε. 20 ουτωσ κατα κρατοσ του κ̅υ̅ ο λογοσ ηυξανεν και ισχυεν.
21 ωσ δε επληρωθη ταυτα, εθετο ο παυλοσ εν τω π̅ν̅ι̅, διελθων την μακεδονιαν και αχαιαν, πορευεσθαι εισ ιεροσολυμα ειπων, οτι “μετα το γενεσθαι με εκει, δει με και ρωμην ιδειν.” 22 αποστειλασ δε εισ την μακεδονιαν, δυο των διακονουντων αυτω, τιμοθεον και εραστον, αυτοσ επεσχεν χρονον εισ την ασιαν.
23 εγενετο δε κατα τον καιρον εκεινον, ταραχοσ ουκ ολιγοσ περι τησ οδου. 24 δημητριοσ γαρ τισ ονοματι αργυροκοποσ, ποιων ναουσ αργυρουσ αρτεμιδοσ, παρειχετο τοισ τεχνιταισ ουκ ολιγην εργασιαν; 25 ουσ συναθροισασ και τουσ περι τα τοιαυτα εργατασ, ειπεν, “ανδρεσ, επιστασθε οτι εκ ταυτησ τησ εργασιασ η ευπορια ημιν εστιν. 26 και θεωρειτε και ακουετε οτι ου μονον εφεσου, αλλα σχεδον πασησ τησ ασιασ, ο παυλοσ ουτοσ πεισασ, μετεστησεν ικανον οχλον, λεγων οτι ουκ εισιν θεοι, οι δια χειρων γινομενοι. 27 ου μονον δε τουτο κινδυνευει ημιν, το μεροσ εισ απελεγμον ελθειν, αλλα και το τησ μεγαλησ θεασ αρτεμιδοσ ιερον, εισ ουθεν λογισθηναι, μελλειν τε και καθαιρεισθαι τησ μεγαλειοτητοσ αυτησ, ην ολη η ασια και η οικουμενη σεβεται.”
28 ακουσαντεσ δε, και γενομενοι πληρεισ θυμου, εκραζον λεγοντεσ, “μεγαλη η αρτεμισ εφεσιων.” 29 και επλησθη η πολισ τησ συγχυσεωσ; ωρμησαν τε ομοθυμαδον εισ το θεατρον, συναρπασαντεσ γαιον και αρισταρχον μακεδονασ, συνεκδημουσ παυλου. 30 παυλου δε βουλομενου εισελθειν εισ τον δημον, ουκ ειων αυτον οι μαθηται; 31 τινεσ δε και των ασιαρχων, οντεσ αυτω φιλοι, πεμψαντεσ προσ αυτον, παρεκαλουν μη δουναι εαυτον εισ το θεατρον. 32 αλλοι μεν ουν αλλο τι εκραζον; ην γαρ η εκκλησια συνκεχυμενη, και οι πλειουσ ουκ ηδεισαν τινοσ ενεκα συνεληλυθεισαν. 33 εκ δε του οχλου συνεβιβασαν αλεξανδρον, προβαλοντων αυτον των ιουδαιων; ο δε αλεξανδροσ κατασεισασ την χειρα, ηθελεν απολογεισθαι τω δημω. 34 επιγνοντεσ δε οτι ιουδαιοσ εστιν, φωνη εγενετο μια εκ παντων, ωσ επι ωρασ δυο κραζοντων, “μεγαλη η αρτεμισ εφεσιων.” 35 καταστειλασ δε ο γραμματευσ τον οχλον φησιν, “ανδρεσ, εφεσιοι, τισ γαρ εστιν ανθρωπων, οσ ου γινωσκει την εφεσιων πολιν νεωκορον ουσαν τησ μεγαλησ αρτεμιδοσ και του διοπετουσ? 36 αναντιρρητων ουν οντων τουτων, δεον εστιν υμασ κατεσταλμενουσ υπαρχειν, και μηδεν προπετεσ πρασσειν. 37 ηγαγετε γαρ τουσ ανδρασ τουτουσ, ουτε ιεροσυλουσ ουτε βλασφημουντασ την θεον ημων. 38 ει μεν ουν δημητριοσ και οι συν αυτω τεχνιται εχουσιν προσ τινα λογον, αγοραιοι αγονται και ανθυπατοι εισιν; εγκαλειτωσαν αλληλοισ. 39 ει δε τι περι ετερων επιζητειτε, εν τη εννομω εκκλησια επιλυθησεται. 40 και γαρ κινδυνευομεν ενκαλεισθαι στασεωσ περι τησ σημερον, μηδενοσ αιτιου υπαρχοντοσ, περι ου ου δυνησομεθα αποδουναι λογον περι τησ συστροφησ ταυτησ. και ταυτα ειπων, απελυσεν την εκκλησιαν.”