1 ανηρ δε τισ εν καισαρεια ονοματι κορνηλιοσ, εκατονταρχησ εκ σπειρησ τησ καλουμενησ ιταλικησ, 2 ευσεβησ και φοβουμενοσ τον θ̅ν̅ συν παντι τω οικω αυτου, ποιων ελεημοσυνασ πολλασ τω λαω, και δεομενοσ του θ̅υ̅ δια παντοσ. 3 ειδεν εν οραματι φανερωσ, ωσει περι ωραν ενατην τησ ημερασ, αγγελον του θ̅υ̅ εισελθοντα προσ αυτον, και ειποντα αυτω, “κορνηλιε!” 4 ο δε, ατενισασ αυτω και εμφοβοσ γενομενοσ, ειπεν, “τι εστιν, κυριε?” ειπεν δε αυτω, “αι προσευχαι σου, και αι ελεημοσυναι σου, ανεβησαν εισ μνημοσυνον εμπροσθεν του θ̅υ̅. 5 και νυν πεμψον ανδρασ εισ ιοππην, και μεταπεμψαι σιμωνα τινα, οσ επικαλειται πετροσ. 6 ουτοσ ξενιζεται παρα τινι σιμωνι βυρσει, ω εστιν οικια παρα θαλασσαν.” 7 ωσ δε απηλθεν ο αγγελοσ ο λαλων αυτω, φωνησασ δυο των οικετων και στρατιωτην ευσεβη των προσκαρτερουντων αυτω, 8 και εξηγησαμενοσ απαντα αυτοισ, απεστειλεν αυτουσ εισ την ιοππην.
9 τη δε επαυριον, οδοιπορουντων εκεινων και τη πολει εγγιζοντων, ανεβη πετροσ επι το δωμα προσευξασθαι, περι ωραν εκτην. 10 εγενετο δε προσπεινοσ και ηθελεν γευσασθαι, παρασκευαζοντων δε αυτων, εγενετο επ αυτον εκστασισ, 11 και θεωρει τον ουρανον ανεωγμενον, και καταβαινον σκευοσ τι ωσ οθονην μεγαλην, τεσσαρσιν αρχαισ καθιεμενον επι τησ γησ, 12 εν ω υπηρχεν παντα τα τετραποδα, και ερπετα τησ γησ, και πετεινα του ουρανου. 13 και εγενετο φωνη προσ αυτον: “αναστασ, πετρε, θυσον και φαγε!” 14 ο δε πετροσ ειπεν, “μηδαμωσ, κ̅ε̅, οτι ουδεποτε εφαγον παν κοινον και ακαθαρτον.” 15 και φωνη παλιν εκ δευτερου προσ αυτον: “α ο θ̅σ̅ εκαθαρισεν, συ μη κοινου.” 16 τουτο δε εγενετο επι τρισ, και ευθυσ ανελημφθη το σκευοσ εισ τον ουρανον.
17 ωσ δε εν εαυτω διηπορει ο πετροσ, τι αν ειη το οραμα ο ειδεν, ιδου, οι ανδρεσ οι απεσταλμενοι υπο του κορνηλιου, διερωτησαντεσ την οικιαν του σιμωνοσ, επεστησαν επι τον πυλωνα. 18 και φωνησαντεσ, επυνθανοντο ει σιμων, ο επικαλουμενοσ πετροσ, ενθαδε ξενιζεται. 19 του δε πετρου διενθυμουμενου περι του οραματοσ, ειπεν αυτω το π̅ν̅α̅, “ιδου, ανδρεσ ζητουσιν σε; 20 αλλα αναστασ, καταβηθι και πορευου συν αυτοισ, μηδεν διακρινομενοσ, οτι εγω απεσταλκα αυτουσ.” 21 καταβασ δε, πετροσ προσ τουσ ανδρασ ειπεν, “ιδου, εγω ειμι ον ζητειτε; τισ η αιτια δι ην παρεστε?” 22 οι δε ειπαν, “κορνηλιοσ, εκατονταρχησ ανηρ δικαιοσ, και φοβουμενοσ τον θ̅ν̅, μαρτυρουμενοσ τε υπο ολου του εθνουσ των ιουδαιων, εχρηματισθη υπο αγγελου αγιου, μεταπεμψασθαι σε εισ τον οικον αυτου, και ακουσαι ρηματα παρα σου.” 23 εισκαλεσαμενοσ ουν αυτουσ εξενισεν.
τη δε επαυριον αναστασ, εξηλθεν συν αυτοισ, και τινεσ των αδελφων των απο ιοππησ συνηλθον αυτω. 24 τη δε επαυριον, εισηλθεν εισ την καισαρειαν; ο δε κορνηλιοσ ην προσδοκων αυτουσ, συνκαλεσαμενοσ τουσ συγγενεισ αυτου και τουσ αναγκαιουσ φιλουσ. 25 ωσ δε εγενετο του εισελθειν τον πετρον, συναντησασ αυτω ο κορνηλιοσ, πεσων επι τουσ ποδασ, προσεκυνησεν. 26 ο δε πετροσ ηγειρεν αυτον λεγων, “αναστηθι, και εγω αυτοσ ανθρωποσ ειμι.” 27 και συνομιλων αυτω, εισηλθεν και ευρισκει συνεληλυθοτασ πολλουσ. 28 εφη τε προσ αυτουσ, “υμεισ επιστασθε ωσ αθεμιτον εστιν ανδρι ιουδαιω κολλασθαι η προσερχεσθαι αλλοφυλω. καμοι ο θ̅σ̅ εδειξεν, μηδενα κοινον η ακαθαρτον λεγειν ανθρωπον. 29 διο και αναντιρρητωσ ηλθον, μεταπεμφθεισ. πυνθανομαι ουν τινι λογω μετεπεμψασθε με?”
30 και ο κορνηλιοσ εφη, “απο τεταρτησ ημερασ μεχρι ταυτησ τησ ωρασ, ημην την ενατην προσευχομενοσ εν τω οικω μου; και ιδου, ανηρ εστη ενωπιον μου εν εσθητι λαμπρα, 31 και φησι, ‘κορνηλιε, εισηκουσθη σου η προσευχη και αι ελεημοσυναι σου εμνησθησαν ενωπιον του θ̅υ̅. 32 πεμψον ουν εισ ιοππην και μετακαλεσαι σιμωνα, οσ επικαλειται πετροσ; ουτοσ ξενιζεται εν οικια σιμωνοσ, βυρσεωσ παρα θαλασσαν.’ 33 εξαυτησ ουν επεμψα προσ σε, συ τε καλωσ εποιησασ παραγενομενοσ. νυν ουν παντεσ ημεισ ενωπιον του θ̅υ̅ παρεσμεν, ακουσαι παντα τα προστεταγμενα σοι υπο του κ̅υ̅.”
34 ανοιξασ δε πετροσ το στομα ειπεν, “επ αληθειασ καταλαμβανομαι οτι ουκ εστιν προσωπολημπτησ ο θ̅σ̅, 35 αλλ εν παντι εθνει, ο φοβουμενοσ αυτον και εργαζομενοσ δικαιοσυνην, δεκτοσ αυτω εστιν. 36 τον λογον ον απεστειλεν τοισ υιοισ ισραηλ, ευαγγελιζομενοσ ειρηνην δια ι̅υ̅ χ̅υ̅; ουτοσ εστιν παντων κ̅σ̅. 37 υμεισ οιδατε το γενομενον ρημα καθ ολησ τησ ιουδαιασ, αρξαμενοσ απο τησ γαλιλαιασ, μετα το βαπτισμα ο εκηρυξεν ιωαννησ, 38 ι̅ν̅ τον απο ναζαρεθ, ωσ εχρισεν αυτον ο θ̅σ̅ π̅ν̅ι̅ αγιω και δυναμει; οσ διηλθεν ευεργετων και ιωμενοσ παντασ τουσ καταδυναστευομενουσ υπο του διαβολου, οτι ο θ̅σ̅ ην μετ αυτου. 39 και ημεισ μαρτυρεσ παντων ων εποιησεν εν τε τη χωρα των ιουδαιων και ιερουσαλημ; ον και ανειλαν, κρεμασαντεσ επι ξυλου. 40 τουτον ο θ̅σ̅ ηγειρεν τη τριτη ημερα, και εδωκεν αυτον εμφανη γενεσθαι, 41 ου παντι τω λαω, αλλα μαρτυσι τοισ προκεχειροτονημενοισ υπο του θ̅υ̅, ημιν, οιτινεσ συνεφαγομεν και συνεπιομεν αυτω μετα το αναστηναι αυτον εκ νεκρων. 42 και παρηγγειλεν ημιν κηρυξαι τω λαω, και διαμαρτυρασθαι οτι ουτοσ εστιν ο ωρισμενοσ υπο του θ̅υ̅, κριτησ ζωντων και νεκρων. 43 τουτω παντεσ οι προφηται μαρτυρουσιν, αφεσιν αμαρτιων λαβειν δια του ονοματοσ αυτου, παντα τον πιστευοντα εισ αυτον.”
44 ετι λαλουντοσ του πετρου τα ρηματα ταυτα, επεπεσε το π̅ν̅α̅ το αγιον επι παντασ τουσ ακουοντασ τον λογον. 45 και εξεστησαν οι εκ περιτομησ πιστοι, οσοι συνηλθαν τω πετρω, οτι και επι τα εθνη, η δωρεα του αγιου π̅ν̅σ̅ εκκεχυται. 46 ηκουον γαρ αυτων λαλουντων γλωσσαισ, και μεγαλυνοντων τον θ̅ν̅. τοτε απεκριθη πετροσ, 47 “μητι το υδωρ δυναται κωλυσαι τισ του μη βαπτισθηναι τουτουσ, οιτινεσ το π̅ν̅α̅ το αγιον ελαβον, ωσ και ημεισ?” 48 προσεταξεν δε αυτουσ εν τω ονοματι ι̅υ̅ χ̅υ̅ βαπτισθηναι. τοτε ηρωτησαν αυτον επιμειναι ημερασ τινασ.