1 δια τουτο εχοντεσ την διακονιαν ταυτην, καθωσ ηλεηθημεν, ουκ ενκακουμεν. 2 αλλα απειπαμεθα τα κρυπτα τησ αισχυνησ, μη περιπατουντεσ εν πανουργια, μηδε δολουντεσ τον λογον του θ̅υ̅, αλλα τη φανερωσει τησ αληθειασ, συνιστανοντεσ εαυτουσ προσ πασαν συνειδησιν ανθρωπων ενωπιον του θ̅υ̅. 3 ει δε και εστιν κεκαλυμμενον το ευαγγελιον ημων, εν τοισ απολλυμενοισ εστιν κεκαλυμμενον; 4 εν οισ ο θεοσ του αιωνοσ τουτου ετυφλωσεν τα νοηματα των απιστων, εισ το μη αυγασαι τον φωτισμον του ευαγγελιου τησ δοξησ του χ̅υ̅, οσ εστιν εικων του θ̅υ̅. 5 ου γαρ εαυτουσ κηρυσσομεν, αλλα ι̅ν̅ χ̅ν̅ κ̅ν̅, εαυτουσ δε δουλουσ υμων δια ι̅ν̅. 6 οτι ο θ̅σ̅ ο ειπων, “εκ σκοτουσ φωσ λαμψει”, οσ ελαμψεν εν ταισ καρδιαισ ημων, προσ φωτισμον τησ γνωσεωσ τησ δοξησ του θ̅υ̅ εν προσωπω ι̅υ̅ χ̅υ̅.
7 εχομεν δε τον θησαυρον τουτον εν οστρακινοισ σκευεσιν, ινα η υπερβολη τησ δυναμεωσ η του θ̅υ̅, και μη εξ ημων; 8 εν παντι θλιβομενοι, αλλ ου στενοχωρουμενοι; απορουμενοι, αλλ ουκ εξαπορουμενοι; 9 διωκομενοι, αλλ ουκ ενκαταλειπομενοι; καταβαλλομενοι, αλλ ουκ απολλυμενοι; 10 παντοτε την νεκρωσιν του ι̅υ̅ εν τω σωματι περιφεροντεσ, ινα και η ζωη του ι̅υ̅ εν τω σωματι ημων φανερωθη; 11 αει γαρ ημεισ, οι ζωντεσ, εισ θανατον παραδιδομεθα δια ι̅ν̅, ινα και η ζωη του ι̅υ̅ φανερωθη εν τη θνητη σαρκι ημων. 12 ωστε ο θανατοσ εν ημιν ενεργειται, η δε ζωη εν υμιν.
13 εχοντεσ δε το αυτο πνευμα τησ πιστεωσ, κατα το γεγραμμενον, “επιστευσα, διο ελαλησα”; και ημεισ πιστευομεν, διο και λαλουμεν, 14 ειδοτεσ οτι ο εγειρασ τον ι̅ν̅, και ημασ συν ι̅υ̅ εγερει, και παραστησει συν υμιν. 15 τα γαρ παντα δι υμασ, ινα η χαρισ πλεονασασα δια των πλειονων, την ευχαριστιαν περισσευση εισ την δοξαν του θ̅υ̅.
16 διο ουκ ενκακουμεν, αλλ ει και ο εξω ημων ανθρωποσ διαφθειρεται, αλλ ο εσω ημων ανακαινουται ημερα και ημερα. 17 το γαρ παραυτικα ελαφρον τησ θλιψεωσ ημων, καθ υπερβολην εισ υπερβολην αιωνιον βαροσ δοξησ, κατεργαζεται ημιν, 18 μη σκοπουντων ημων τα βλεπομενα, αλλα τα μη βλεπομενα; τα γαρ βλεπομενα προσκαιρα, τα δε μη βλεπομενα αιωνια.