1 αρχομεθα παλιν εαυτουσ συνιστανειν? η μη χρηζομεν, ωσ τινεσ, συστατικων επιστολων προσ υμασ η εξ υμων? 2 η επιστολη ημων υμεισ εστε, ενγεγραμμενη εν ταισ καρδιαισ ημων, γινωσκομενη και αναγινωσκομενη υπο παντων ανθρωπων, 3 φανερουμενοι οτι εστε επιστολη χ̅υ̅, διακονηθεισα υφ ημων, ενγεγραμμενη ου μελανι, αλλα π̅ν̅ι̅ θ̅υ̅ ζωντοσ, ουκ εν πλαξιν λιθιναισ, αλλ εν πλαξιν καρδιαισ σαρκιναισ.
4 πεποιθησιν δε τοιαυτην εχομεν δια του χ̅υ̅ προσ τον θ̅ν̅. 5 ουχ οτι αφ εαυτων ικανοι εσμεν λογισασθαι τι ωσ εξ εαυτων, αλλ η ικανοτησ ημων εκ του θ̅υ̅, 6 οσ και ικανωσεν ημασ διακονουσ καινησ διαθηκησ, ου γραμματοσ, αλλα π̅ν̅σ̅; το γαρ γραμμα αποκτεννει, το δε π̅ν̅α̅ ζωοποιει.
7 ει δε η διακονια του θανατου εν γραμμασιν εντετυπωμενη λιθοισ εγενηθη εν δοξη, ωστε μη δυνασθαι ατενισαι τουσ υιουσ ισραηλ εισ το προσωπον μωυσεωσ, δια την δοξαν του προσωπου αυτου, την καταργουμενην; 8 πωσ ουχι μαλλον η διακονια του π̅ν̅σ̅ εσται εν δοξη? 9 ει γαρ τη διακονια τησ κατακρισεωσ, δοξα πολλω μαλλον περισσευει η διακονια τησ δικαιοσυνησ δοξη. 10 και γαρ ου δεδοξασται, το δεδοξασμενον εν τουτω τω μερει εινεκεν τησ υπερβαλλουσησ δοξησ. 11 ει γαρ το καταργουμενον δια δοξησ, πολλω μαλλον το μενον εν δοξη.
12 εχοντεσ ουν τοιαυτην ελπιδα πολλη παρρησια χρωμεθα, 13 και ου καθαπερ μωυσησ ετιθει καλυμμα επι το προσωπον αυτου, προσ το μη ατενισαι τουσ υιουσ ισραηλ, εισ το τελοσ του καταργουμενου. 14 αλλα επωρωθη τα νοηματα αυτων; αχρι γαρ τησ σημερον ημερασ, το αυτο καλυμμα επι τη αναγνωσει τησ παλαιασ διαθηκησ μενει, μη ανακαλυπτομενον οτι εν χ̅ω̅ καταργειται. 15 αλλ εωσ σημερον ηνικα αν αναγινωσκηται μωυσησ, καλυμμα επι την καρδιαν αυτων κειται. 16 ηνικα δε εαν επιστρεψη προσ κ̅ν̅, περιαιρειται το καλυμμα. 17 ο δε κ̅σ̅ το π̅ν̅α̅ εστιν; ου δε το π̅ν̅α̅ κ̅υ̅, ελευθερια. 18 ημεισ δε παντεσ ανακεκαλυμμενω προσωπω, την δοξαν κ̅υ̅ κατοπτριζομενοι, την αυτην εικονα μεταμορφουμεθα, απο δοξησ εισ δοξαν, καθαπερ απο κ̅υ̅, π̅ν̅σ̅.