προσ φιλιππησιουσ 2

1 ει τισ ουν παρακλησισ εν χ̅ω̅, ει τι παραμυθιον αγαπησ, ει τισ κοινωνια π̅ν̅σ̅, ει τισ σπλαγχνα και οικτιρμοι, 2 πληρωσατε μου την χαραν, ινα το αυτο φρονητε, την αυτην αγαπην εχοντεσ, συνψυχοι, το εν φρονουντεσ. 3 μηδεν κατ εριθειαν μηδε κατα κενοδοξιαν, αλλα τη ταπεινοφροσυνη αλληλουσ ηγουμενοι υπερεχοντασ εαυτων, 4 μη τα εαυτων εκαστοσ σκοπουντεσ, αλλα και τα ετερων εκαστοι. 5 τουτο φρονειτε εν υμιν, ο και εν χ̅ω̅ ι̅υ̅; 6 οσ εν μορφη θ̅υ̅ υπαρχων, ουχ αρπαγμον ηγησατο το ειναι ισα θ̅ω̅, 7 αλλα εαυτον εκενωσεν, μορφην δουλου λαβων, εν ομοιωματι ανθρωπων γενομενοσ. και σχηματι ευρεθεισ ωσ ανθρωποσ, 8 εταπεινωσεν εαυτον, γενομενοσ υπηκοοσ μεχρι θανατου, θανατου δε σταυρου. 9 διο και ο θ̅σ̅ αυτον υπερυψωσεν, και εχαρισατο αυτω το ονομα το υπερ παν ονομα, 10 ινα εν τω ονοματι ι̅υ̅, παν γονυ καμψη επουρανιων και επιγειων και καταχθονιων, 11 και πασα γλωσσα εξομολογησηται οτι κ̅σ̅ ι̅σ̅ χ̅σ̅, εισ δοξαν θ̅υ̅ πατροσ.

12 ωστε, αγαπητοι μου, καθωσ παντοτε υπηκουσατε, μη ωσ εν τη παρουσια μου μονον, αλλα νυν πολλω μαλλον εν τη απουσια μου, μετα φοβου και τρομου την εαυτων σωτηριαν κατεργαζεσθε. 13 θ̅σ̅ γαρ εστιν ο ενεργων εν υμιν, και το θελειν, και το ενεργειν, υπερ τησ ευδοκιασ.

14 παντα ποιειτε χωρισ γογγυσμων και διαλογισμων, 15 ινα γενησθε αμεμπτοι και ακεραιοι, τεκνα θ̅υ̅ αμωμα μεσον γενεασ σκολιασ και διεστραμμενησ, εν οισ φαινεσθε ωσ φωστηρεσ εν κοσμω, 16 λογον ζωησ επεχοντεσ εισ καυχημα εμοι εισ ημεραν χ̅υ̅, οτι ουκ εισ κενον εδραμον, ουδε εισ κενον εκοπιασα, 17 αλλ ει και σπενδομαι επι τη θυσια και λειτουργια τησ πιστεωσ υμων, χαιρω και συνχαιρω πασιν υμιν. 18 το δε αυτο και υμεισ χαιρετε και συνχαιρετε μοι.

19 ελπιζω δε εν κ̅ω̅ ι̅υ̅, τιμοθεον ταχεωσ πεμψαι υμιν, ινα καγω ευψυχω, γνουσ τα περι υμων. 20 ουδενα γαρ εχω ισοψυχον, οστισ γνησιωσ τα περι υμων μεριμνησει. 21 οι παντεσ γαρ τα εαυτων ζητουσιν, ου τα ι̅υ̅ χ̅υ̅. 22 την δε δοκιμην αυτου γινωσκετε, οτι ωσ πατρι τεκνον, συν εμοι εδουλευσεν εισ το ευαγγελιον. 23 τουτον μεν ουν ελπιζω πεμψαι, ωσ αν αφιδω τα περι εμε εξαυτησ; 24 πεποιθα δε εν κ̅ω̅ οτι και αυτοσ ταχεωσ ελευσομαι.

25 αναγκαιον δε ηγησαμην, επαφροδιτον, τον αδελφον και συνεργον και συνστρατιωτην μου, υμων δε αποστολον και λειτουργον τησ χρειασ μου, πεμψαι προσ υμασ, 26 επειδη επιποθων ην παντασ υμασ, και αδημονων διοτι ηκουσατε οτι ησθενησεν. 27 και γαρ ησθενησεν παραπλησιον θανατω, αλλα ο θ̅σ̅ ηλεησεν αυτον, ουκ αυτον δε μονον, αλλα και εμε, ινα μη λυπην επι λυπην σχω. 28 σπουδαιοτερωσ ουν επεμψα αυτον, ινα ιδοντεσ αυτον παλιν, χαρητε καγω αλυποτεροσ ω. 29 προσδεχεσθε ουν αυτον εν κ̅ω̅ μετα πασησ χαρασ, και τουσ τοιουτουσ εντιμουσ εχετε, 30 οτι δια το εργον χ̅υ̅ μεχρι θανατου ηγγισεν, παραβολευσαμενοσ τη ψυχη, ινα αναπληρωση το υμων υστερημα, τησ προσ με λειτουργιασ.