1 και ηλθον εισ το περαν τησ θαλασσησ, εισ την χωραν των γερασηνων. 2 και εξελθοντοσ αυτου εκ του πλοιου, ευθυσ υπηντησεν αυτω εκ των μνημειων ανθρωποσ εν πνευματι ακαθαρτω, 3 οσ την κατοικησιν ειχεν εν τοισ μνημασιν, και ουδε αλυσει ουκετι ουδεισ εδυνατο αυτον δησαι, 4 δια το αυτον πολλακισ πεδαισ και αλυσεσι δεδεσθαι, και διεσπασθαι υπ αυτου τασ αλυσεισ και τασ πεδασ συντετριφθαι, και ουδεισ ισχυεν αυτον δαμασαι. 5 και δια παντοσ νυκτοσ και ημερασ εν τοισ μνημασιν και εν τοισ ορεσιν, ην κραζων και κατακοπτων εαυτον λιθοισ. 6 και ιδων τον ι̅ν̅ απο μακροθεν, εδραμεν και προσεκυνησεν αυτω, 7 και κραξασ φωνη μεγαλη λεγει, “τι εμοι και σοι ι̅υ̅, υιε του θ̅υ̅ του υψιστου? ορκιζω σε τον θ̅ν̅, μη με βασανισησ.” 8 ελεγεν γαρ αυτω, “εξελθε, το πνευμα το ακαθαρτον εκ του ανθρωπου!” 9 και επηρωτα αυτον, “τι ονομα σοι?” και λεγει αυτω, “λεγιων ονομα μοι, οτι πολλοι εσμεν.” 10 και παρεκαλει αυτον πολλα ινα μη αυτα αποστειλη εξω τησ χωρασ. 11 ην δε εκει προσ τω ορει, αγελη χοιρων μεγαλη βοσκομενη; 12 και παρεκαλεσαν αυτον λεγοντεσ, “πεμψον ημασ εισ τουσ χοιρουσ, ινα εισ αυτουσ εισελθωμεν.” 13 και επετρεψεν αυτοισ. και εξελθοντα, τα πνευματα τα ακαθαρτα εισηλθον εισ τουσ χοιρουσ, και ωρμησεν η αγελη κατα του κρημνου εισ την θαλασσαν, ωσ δισχιλιοι, και επνιγοντο εν τη θαλασση. 14 και οι βοσκοντεσ αυτουσ εφυγον, και απηγγειλαν εισ την πολιν και εισ τουσ αγρουσ; και εξηλθον ιδειν τι εστιν το γεγονοσ. 15 και ερχονται προσ τον ι̅ν̅, και θεωρουσιν τον δαιμονιζομενον καθημενον, ιματισμενον και σωφρονουντα, τον εσχηκοτα τον λεγεωνα, και εφοβηθησαν. 16 και διηγησαντο αυτοισ οι ιδοντεσ, πωσ εγενετο τω δαιμονιζομενω, και περι των χοιρων. 17 και ηρξαντο παρακαλειν αυτον απελθειν απο των οριων αυτων. 18 και εμβαινοντοσ αυτου εισ το πλοιον, παρεκαλει αυτον ο δαιμονισθεισ ινα μετ αυτου η. 19 και ουκ αφηκεν αυτον, αλλα λεγει αυτω, “υπαγε εισ τον οικον σου, προσ τουσ σουσ, και απαγγειλον αυτοισ οσα ο κ̅σ̅ σοι πεποιηκεν, και ηλεησεν σε.” 20 και απηλθεν και ηρξατο κηρυσσειν εν τη δεκαπολει, οσα εποιησεν αυτω ο ι̅σ̅, και παντεσ εθαυμαζον.
21 και διαπερασαντοσ του ι̅υ̅ εν τω πλοιω παλιν εισ το περαν, συνηχθη οχλοσ πολυσ επ αυτον, και ην παρα την θαλασσαν. 22 και ιδου, ερχεται εισ των αρχισυναγωγων ονοματι ιαειροσ, και ιδων αυτον, πιπτει προσ τουσ ποδασ αυτου, 23 και παρακαλει αυτον πολλα λεγων, οτι “το θυγατριον μου εσχατωσ εχει; ινα ελθων, επιθησ τασ χειρασ αυτη, ινα σωθη και ζηση.” 24 και απηλθεν μετ αυτου.
και ηκολουθει αυτω οχλοσ πολυσ, και συνεθλιβον αυτον. 25 και γυνη ουσα εν ρυσει αιματοσ δωδεκα ετη, 26 και πολλα παθουσα υπο πολλων ιατρων, και δαπανησασα τα παρ εαυτησ παντα, και μηδεν ωφεληθεισα, αλλα μαλλον εισ το χειρον ελθουσα, 27 ακουσασα τα περι του ι̅υ̅, ελθουσα εν τω οχλω οπισθεν, ηψατο του ιματιου αυτου. 28 ελεγεν γαρ, οτι “εαν αψωμαι καν των ιματιων αυτου, σωθησομαι.” 29 και ευθυσ εξηρανθη η πηγη του αιματοσ αυτησ, και εγνω τω σωματι οτι ιαται απο τησ μαστιγοσ. 30 και ευθυσ ο ι̅σ̅, επιγνουσ εν εαυτω την εξ αυτου δυναμιν εξελθουσαν, επιστραφεισ εν τω οχλω ελεγεν, “τισ μου ηψατο των ιματιων?” 31 και ελεγον αυτω οι μαθηται αυτου, “βλεπεισ τον οχλον συνθλιβοντα σε, και λεγεισ, ‘τισ μου ηψατο?’” 32 και περιεβλεπετο ιδειν την τουτο ποιησασαν. 33 η δε γυνη, φοβηθεισα και τρεμουσα, ειδυια ο γεγονεν αυτη, ηλθεν και προσεπεσεν αυτω, και ειπεν αυτω πασαν την αληθειαν. 34 ο δε ειπεν αυτη, “θυγατηρ, η πιστισ σου σεσωκεν σε; υπαγε εισ ειρηνην, και ισθι υγιησ απο τησ μαστιγοσ σου.”
35 ετι αυτου λαλουντοσ, ερχονται απο του αρχισυναγωγου λεγοντεσ, οτι “η θυγατηρ σου απεθανεν; τι ετι σκυλλεισ τον διδασκαλον?” 36 ο δε ι̅σ̅ παρακουσασ τον λογον λαλουμενον λεγει τω αρχισυναγωγω, “μη φοβου, μονον πιστευε.” 37 και ουκ αφηκεν ουδενα μετ αυτου συνακολουθησαι, ει μη τον πετρον, και ιακωβον, και ιωαννην τον αδελφον ιακωβου. 38 και ερχονται εισ τον οικον του αρχισυναγωγου, και θεωρει θορυβον, και κλαιοντασ και αλαλαζοντασ πολλα. 39 και εισελθων λεγει αυτοισ, “τι θορυβεισθε και κλαιετε? το παιδιον ουκ απεθανεν, αλλα καθευδει.” 40 και κατεγελων αυτου. αυτοσ δε εκβαλων παντασ, παραλαμβανει τον πατερα του παιδιου, και την μητερα, και τουσ μετ αυτου, και εισπορευεται οπου ην το παιδιον. 41 και κρατησασ τησ χειροσ του παιδιου, λεγει αυτη, “ταλιθα, κουμ!” ο εστιν μεθερμηνευομενον “το κορασιον, σοι λεγω εγειρε!” 42 και ευθυσ ανεστη το κορασιον και περιεπατει, ην γαρ ετων δωδεκα. και εξεστησαν ευθυσ εκστασει μεγαλη. 43 και διεστειλατο αυτοισ πολλα ινα μηδεισ γνοι τουτο, και ειπεν δοθηναι αυτη φαγειν.