1 παρησαν δε τινεσ εν αυτω τω καιρω, απαγγελλοντεσ αυτω περι των γαλιλαιων, ων το αιμα πειλατοσ εμιξεν μετα των θυσιων αυτων. 2 και αποκριθεισ ειπεν αυτοισ, “δοκειτε οτι οι γαλιλαιοι ουτοι, αμαρτωλοι παρα παντασ τουσ γαλιλαιουσ εγενοντο, οτι ταυτα πεπονθασιν? 3 ουχι, λεγω υμιν; αλλ εαν μη μετανοητε, παντεσ ομοιωσ απολεισθε. 4 η εκεινοι οι δεκαοκτω εφ ουσ επεσεν ο πυργοσ εν τω σιλωαμ και απεκτεινεν αυτουσ, δοκειτε οτι αυτοι οφειλεται εγενοντο παρα παντασ τουσ ανθρωπουσ τουσ κατοικουντασ ιερουσαλημ? 5 ουχι, λεγω υμιν; αλλ εαν μη μετανοητε, παντεσ ωσαυτωσ απολεισθε.”
6 ελεγεν δε ταυτην την παραβολην: “συκην ειχεν τισ πεφυτευμενην εν τω αμπελωνι αυτου; και ηλθεν ζητων καρπον εν αυτη, και ουχ ευρεν. 7 ειπεν δε προσ τον αμπελουργον, ‘ιδου, τρια ετη αφ ου ερχομαι ζητων καρπον εν τη συκη ταυτη, και ουχ ευρισκω. εκκοψον αυτην, ινα τι και την γην καταργει?’ 8 ο δε αποκριθεισ λεγει αυτω, ‘κυριε, αφεσ αυτην και τουτο το ετοσ, εωσ οτου σκαψω περι αυτην και βαλω κοπρια; 9 καν μεν ποιηση καρπον εισ το μελλον, ει δε μη γε εκκοψεισ αυτην.’”
10 ην δε διδασκων εν μια των συναγωγων εν τοισ σαββασιν. 11 και ιδου, γυνη πνευμα εχουσα ασθενειασ ετη δεκαοκτω, και ην συνκυπτουσα και μη δυναμενη ανακυψαι εισ το παντελεσ. 12 ιδων δε αυτην, ο ι̅σ̅ προσεφωνησεν και ειπεν αυτη, “γυναι, απολελυσαι τησ ασθενειασ σου.” 13 και επεθηκεν αυτη τασ χειρασ, και παραχρημα ανωρθωθη και εδοξαζεν τον θ̅ν̅. 14 αποκριθεισ δε ο αρχισυναγωγοσ, αγανακτων οτι τω σαββατω εθεραπευσεν ο ι̅σ̅, ελεγεν τω οχλω, οτι “εξ ημεραι εισιν εν αισ δει εργαζεσθαι; εν αυταισ ουν ερχομενοι θεραπευεσθε, και μη τη ημερα του σαββατου.” 15 απεκριθη δε αυτω ο κ̅σ̅ και ειπεν, “υποκριται! εκαστοσ υμων τω σαββατω ου λυει τον βουν αυτου, η τον ονον απο τησ φατνησ, και απαγαγων ποτιζει? 16 ταυτην δε θυγατερα αβρααμ ουσαν, ην εδησεν ο σατανασ, ιδου, δεκα και οκτω ετη, ουκ εδει λυθηναι απο του δεσμου τουτου τη ημερα του σαββατου?” 17 και ταυτα λεγοντοσ αυτου, κατησχυνοντο παντεσ οι αντικειμενοι αυτω; και πασ ο οχλοσ εχαιρεν επι πασιν τοισ ενδοξοισ τοισ γινομενοισ υπ αυτου.
18 ελεγεν ουν, “τινι ομοια εστιν η βασιλεια του θ̅υ̅, και τινι ομοιωσω αυτην? 19 ομοια εστιν κοκκω σιναπεωσ, ον λαβων, ανθρωποσ εβαλεν εισ κηπον εαυτου; και ηυξησεν και εγενετο εισ δενδρον, και ‘τα πετεινα του ουρανου κατεσκηνωσεν εν τοισ κλαδοισ αυτου.’”
20 και παλιν ειπεν, “τινι ομοιωσω την βασιλειαν του θ̅υ̅? 21 ομοια εστιν ζυμη, ην λαβουσα, γυνη ενεκρυψεν εισ αλευρου σατα τρια, εωσ ου εζυμωθη ολον.”
22 και διεπορευετο κατα πολεισ και κωμασ, διδασκων και πορειαν ποιουμενοσ εισ ιεροσολυμα. 23 ειπεν δε τισ αυτω, “κ̅ε̅, ει ολιγοι οι σωζομενοι?” ο δε ειπεν προσ αυτουσ, 24 “αγωνιζεσθε εισελθειν δια τησ στενησ θυρασ, οτι πολλοι, λεγω υμιν, ζητησουσιν εισελθειν και ουκ ισχυσουσιν. 25 αφ ου αν εγερθη ο οικοδεσποτησ και αποκλειση την θυραν, και αρξησθε εξω εσταναι και κρουειν την θυραν λεγοντεσ, ‘κυριε, ανοιξον ημιν’; και αποκριθεισ ερει υμιν, ‘ουκ οιδα υμασ, ποθεν εστε.’ 26 τοτε αρξεσθε λεγειν, ‘εφαγομεν ενωπιον σου και επιομεν, και εν ταισ πλατειαισ ημων εδιδαξασ.’ 27 και ερει λεγων υμιν, ‘ουκ οιδα ποθεν εστε; “αποστητε απ εμου, παντεσ εργαται αδικιασ”.’ 28 εκει εσται ο κλαυθμοσ και ο βρυγμοσ των οδοντων, οταν οψησθε αβρααμ, και ισαακ, και ιακωβ, και παντασ τουσ προφητασ, εν τη βασιλεια του θ̅υ̅, υμασ δε εκβαλλομενουσ εξω. 29 και ηξουσιν απο ανατολων και δυσμων και απο βορρα και νοτου, και ανακλιθησονται εν τη βασιλεια του θ̅υ̅. 30 και ιδου, εισιν εσχατοι οι εσονται πρωτοι, και εισιν πρωτοι οι εσονται εσχατοι.”
31 εν αυτη τη ωρα προσηλθαν τινεσ φαρισαιοι λεγοντεσ αυτω, “εξελθε και πορευου εντευθεν, οτι ηρωδησ θελει σε αποκτειναι.” 32 και ειπεν αυτοισ, “πορευθεντεσ ειπατε τη αλωπεκι ταυτη, ‘ιδου, εκβαλλω δαιμονια, και ιασεισ αποτελω σημερον και αυριον, και τη τριτη τελειουμαι.’ 33 πλην δει με, σημερον και αυριον και τη εχομενη πορευεσθαι; οτι ουκ ενδεχεται προφητην απολεσθαι εξω ιερουσαλημ. 34 ιερουσαλημ, ιερουσαλημ, η αποκτεινουσα τουσ προφητασ, και λιθοβολουσα τουσ απεσταλμενουσ προσ αυτην, ποσακισ ηθελησα επισυναξαι τα τεκνα σου, ον τροπον ορνισ την εαυτησ νοσσιαν υπο τασ πτερυγασ, και ουκ ηθελησατε. 35 ιδου, αφιεται υμιν ο οικοσ υμων. λεγω δε υμιν, ου μη με ιδητε εωσ ηξει οτε ειπητε, ‘ευλογημενοσ ο ερχομενοσ εν ονοματι κ̅υ̅.’”