1 μετα ταυτα, εφανερωσεν εαυτον παλιν ο ι̅σ̅ τοισ μαθηταισ επι τησ θαλασσησ τησ τιβεριαδοσ; εφανερωσεν δε ουτωσ: 2 ησαν ομου σιμων πετροσ, και θωμασ ο λεγομενοσ διδυμοσ, και ναθαναηλ ο απο κανα τησ γαλιλαιασ, και οι του ζεβεδαιου, και αλλοι εκ των μαθητων αυτου δυο. 3 λεγει αυτοισ σιμων πετροσ, “υπαγω αλιευειν.” λεγουσιν αυτω, “ερχομεθα και ημεισ συν σοι.” εξηλθον και ενεβησαν εισ το πλοιον, και εν εκεινη τη νυκτι επιασαν ουδεν.
4 πρωιασ δε ηδη γενομενησ, εστη ι̅σ̅ εισ τον αιγιαλον; ου μεντοι ηδεισαν οι μαθηται οτι ι̅σ̅ εστιν. 5 λεγει ουν αυτοισ ο ι̅σ̅, “παιδια, μη τι προσφαγιον εχετε?” απεκριθησαν αυτω, “ου.” 6 ο δε ειπεν αυτοισ, “βαλετε εισ τα δεξια μερη του πλοιου το δικτυον, και ευρησετε.” εβαλον ουν, και ουκετι αυτο ελκυσαι ισχυον απο του πληθουσ των ιχθυων. 7 λεγει ουν ο μαθητησ εκεινοσ ον ηγαπα ο ι̅σ̅ τω πετρω, “ο κ̅σ̅ εστιν.” σιμων ουν πετροσ ακουσασ οτι ο κ̅σ̅ εστιν, τον επενδυτην διεζωσατο, ην γαρ γυμνοσ, και εβαλεν εαυτον εισ την θαλασσαν. 8 οι δε αλλοι μαθηται τω πλοιαριω ηλθον, ου γαρ ησαν μακραν απο τησ γησ, αλλα ωσ απο πηχων διακοσιων, συροντεσ το δικτυον των ιχθυων.
9 ωσ ουν απεβησαν εισ την γην, βλεπουσιν ανθρακιαν κειμενην, και οψαριον επικειμενον, και αρτον. 10 λεγει αυτοισ ο ι̅σ̅, “ενεγκατε απο των οψαριων ων επιασατε νυν.” 11 ανεβη ουν σιμων πετροσ, και ειλκυσεν το δικτυον εισ την γην μεστον ιχθυων μεγαλων εκατον πεντηκοντα τριων; και τοσουτων οντων, ουκ εσχισθη το δικτυον. 12 λεγει αυτοισ ο ι̅σ̅, “δευτε, αριστησατε.” ουδεισ δε ετολμα των μαθητων εξετασαι αυτον, “συ τισ ει?” ειδοτεσ οτι ο κ̅σ̅ εστιν. 13 ερχεται ι̅σ̅, και λαμβανει τον αρτον και διδωσιν αυτοισ, και το οψαριον ομοιωσ. 14 τουτο ηδη τριτον εφανερωθη ι̅σ̅ τοισ μαθηταισ, εγερθεισ εκ νεκρων.
15 οτε ουν ηριστησαν, λεγει τω σιμωνι πετρω ο ι̅σ̅, “σιμων ιωαννου, αγαπασ με πλεον τουτων?” λεγει αυτω, “ναι, κ̅ε̅; συ οιδασ οτι φιλω σε.” λεγει αυτω, “βοσκε τα αρνια μου.” 16 λεγει αυτω παλιν δευτερον, “σιμων ιωαννου, αγαπασ με?” λεγει αυτω, “ναι, κ̅ε̅; συ οιδασ οτι φιλω σε.” λεγει αυτω, “ποιμαινε τα προβατα μου.” 17 λεγει αυτω το τριτον, “σιμων ιωαννου, φιλεισ με?” ελυπηθη ο πετροσ οτι ειπεν αυτω το τριτον, “φιλεισ με?” και λεγει αυτω, “κ̅ε̅, παντα συ οιδασ; συ γινωσκεισ οτι φιλω σε.” λεγει αυτω ο ι̅σ̅, “βοσκε τα προβατια μου.” 18 αμην, αμην, λεγω σοι, οτε ησ νεωτεροσ, εζωννυεσ σεαυτον, και περιεπατεισ οπου ηθελεσ; οταν δε γηρασησ, εκτενεισ τασ χειρασ σου, και αλλοσ ζωσει σε, και οισει οπου ου θελεισ. 19 τουτο δε ειπεν σημαινων ποιω θανατω δοξασει τον θ̅ν̅. και τουτο ειπων, λεγει αυτω, “ακολουθει μοι.”
20 επιστραφεισ, ο πετροσ βλεπει τον μαθητην ον ηγαπα ο ι̅σ̅ ακολουθουντα, οσ και ανεπεσεν εν τω δειπνω επι το στηθοσ αυτου και ειπεν, “‘κ̅ε̅, τισ εστιν’, ο παραδιδουσ σε?” 21 τουτον ουν ιδων, ο πετροσ λεγει τω ι̅υ̅, “κ̅ε̅, ουτοσ δε τι?” 22 λεγει αυτω ο ι̅σ̅, “εαν αυτον θελω μενειν εωσ ερχομαι, τι προσ σε? συ μοι ακολουθει!” 23 εξηλθεν ουν ουτοσ ο λογοσ εισ τουσ αδελφουσ, οτι ο μαθητησ εκεινοσ ουκ αποθνησκει. ουκ ειπεν δε αυτω ο ι̅σ̅ οτι ουκ αποθνησκει, αλλ, “εαν αυτον θελω μενειν εωσ ερχομαι, τι προσ σε?”
24 ουτοσ εστιν ο μαθητησ ο μαρτυρων περι τουτων, και ο γραψασ ταυτα, και οιδαμεν οτι αληθησ αυτου η μαρτυρια εστιν. 25 εστιν δε και αλλα πολλα α εποιησεν ο ι̅σ̅, ατινα εαν γραφηται καθ εν, ουδ αυτον οιμαι τον κοσμον χωρησειν τα γραφομενα βιβλια.