1 τη δε μια των σαββατων, μαρια η μαγδαληνη ερχεται πρωι, σκοτιασ ετι ουσησ, εισ το μνημειον, και βλεπει τον λιθον ηρμενον εκ του μνημειου. 2 τρεχει ουν και ερχεται προσ σιμωνα πετρον, και προσ τον αλλον μαθητην ον εφιλει ο ι̅σ̅, και λεγει αυτοισ, “ηραν τον κ̅ν̅ εκ του μνημειου, και ουκ οιδαμεν που εθηκαν αυτον.” 3 εξηλθεν ουν ο πετροσ και ο αλλοσ μαθητησ, και ηρχοντο εισ το μνημειον. 4 ετρεχον δε οι δυο ομου, και ο αλλοσ μαθητησ προεδραμεν ταχειον του πετρου, και ηλθεν πρωτοσ εισ το μνημειον. 5 και παρακυψασ, βλεπει κειμενα τα οθονια, ου μεντοι εισηλθεν. 6 ερχεται ουν και σιμων πετροσ ακολουθων αυτω, και εισηλθεν εισ το μνημειον, και θεωρει τα οθονια κειμενα, 7 και το σουδαριον, ο ην επι τησ κεφαλησ αυτου, ου μετα των οθονιων κειμενον, αλλα χωρισ εντετυλιγμενον εισ ενα τοπον. 8 τοτε ουν εισηλθεν και ο αλλοσ μαθητησ, ο ελθων πρωτοσ εισ το μνημειον, και ειδεν και επιστευσεν; 9 ουδεπω γαρ ηδεισαν την γραφην οτι δει αυτον εκ νεκρων αναστηναι. 10 απηλθον ουν παλιν προσ αυτουσ οι μαθηται.
11 μαρια δε ιστηκει προσ τω μνημειω εξω κλαιουσα. ωσ ουν εκλαιεν, παρεκυψεν εισ το μνημειον, 12 και θεωρει δυο αγγελουσ εν λευκοισ καθεζομενουσ, ενα προσ τη κεφαλη, και ενα προσ τοισ ποσιν, οπου εκειτο το σωμα του ι̅υ̅. 13 και λεγουσιν αυτη εκεινοι, “γυναι, τι κλαιεισ?” λεγει αυτοισ, “οτι ηραν τον κ̅ν̅ μου, και ουκ οιδα που εθηκαν αυτον.” 14 ταυτα ειπουσα, εστραφη εισ τα οπισω, και θεωρει τον ι̅ν̅ εστωτα, και ουκ ηδει οτι ι̅σ̅ εστιν. 15 λεγει αυτη ι̅σ̅, “γυναι, τι κλαιεισ? τινα ζητεισ?” εκεινη δοκουσα οτι ο κηπουροσ εστιν, λεγει αυτω, “κυριε, ει συ εβαστασασ αυτον, ειπε μοι που εθηκασ αυτον, καγω αυτον αρω.” 16 λεγει αυτη ι̅σ̅, “μαριαμ!” στραφεισα εκεινη λεγει αυτω εβραιστι, “ραββουνει” (ο λεγεται, “διδασκαλε”). 17 λεγει αυτη ι̅σ̅, “μη μου απτου, ουπω γαρ αναβεβηκα προσ τον πατερα; πορευου δε προσ τουσ αδελφουσ μου, και ειπε αυτοισ, ‘αναβαινω προσ τον πατερα μου, και πατερα υμων, και θ̅ν̅ μου, και θ̅ν̅ υμων.’” 18 ερχεται μαριαμ η μαγδαληνη αγγελλουσα τοισ μαθηταισ, οτι “εωρακα τον κ̅ν̅”, και ταυτα ειπεν αυτη.
19 ουσησ ουν οψιασ τη ημερα εκεινη τη μια σαββατων, και των θυρων κεκλεισμενων οπου ησαν οι μαθηται δια τον φοβον των ιουδαιων, ηλθεν ο ι̅σ̅ και εστη εισ το μεσον, και λεγει αυτοισ, “ειρηνη υμιν.” 20 και τουτο ειπων, εδειξεν τασ χειρασ και την πλευραν αυτοισ. εχαρησαν ουν οι μαθηται, ιδοντεσ τον κ̅ν̅. 21 ειπεν ουν αυτοισ παλιν, “ειρηνη υμιν; καθωσ απεσταλκεν με ο πατηρ, καγω πεμπω υμασ.” 22 και τουτο ειπων, ενεφυσησεν και λεγει αυτοισ, “λαβετε π̅ν̅α̅ αγιον. 23 αν τινων αφητε τασ αμαρτιασ, αφεωνται αυτοισ; αν τινων κρατητε, κεκρατηνται.”
24 θωμασ δε, εισ εκ των δωδεκα, ο λεγομενοσ διδυμοσ, ουκ ην μετ αυτων οτε ηλθεν ι̅σ̅. 25 ελεγον ουν αυτω οι αλλοι μαθηται, “εωρακαμεν τον κ̅ν̅.” ο δε ειπεν αυτοισ, “εαν μη ιδω εν ταισ χερσιν αυτου τον τυπον των ηλων, και βαλω τον δακτυλον μου εισ τον τυπον των ηλων, και βαλω μου την χειρα εισ την πλευραν αυτου, ου μη πιστευσω.”
26 και μεθ ημερασ οκτω παλιν ησαν εσω οι μαθηται αυτου, και θωμασ μετ αυτων. ερχεται ο ι̅σ̅, των θυρων κεκλεισμενων, και εστη εισ το μεσον, και ειπεν, “ειρηνη υμιν.” 27 ειτα λεγει τω θωμα, “φερε τον δακτυλον σου ωδε, και ιδε τασ χειρασ μου; και φερε την χειρα σου, και βαλε εισ την πλευραν μου; και μη γινου απιστοσ, αλλα πιστοσ.” 28 απεκριθη θωμασ και ειπεν αυτω, “ο κ̅σ̅ μου και ο θ̅σ̅ μου!” 29 λεγει αυτω ο ι̅σ̅, “οτι εωρακασ με, πεπιστευκασ; μακαριοι οι μη ιδοντεσ, και πιστευσαντεσ.”
30 πολλα μεν ουν και αλλα σημεια εποιησεν ο ι̅σ̅ ενωπιον των μαθητων αυτου, α ουκ εστιν γεγραμμενα εν τω βιβλιω τουτω; 31 ταυτα δε γεγραπται, ινα πιστευητε οτι ι̅σ̅ εστιν ο χ̅σ̅, ο υιοσ του θ̅υ̅, και ινα πιστευοντεσ, ζωην εχητε εν τω ονοματι αυτου.