2 χωρησατε ημασ; ουδενα ηδικησαμεν, ουδενα εφθειραμεν, ουδενα επλεονεκτησαμεν. 3 προσ κατακρισιν ου λεγω; προειρηκα γαρ οτι εν ταισ καρδιαισ ημων εστε, εισ το συναποθανειν και συνζην. 4 πολλη μοι παρρησια προσ υμασ, πολλη μοι καυχησισ υπερ υμων; πεπληρωμαι τη παρακλησει; υπερπερισσευομαι τη χαρα επι παση τη θλιψει ημων.
5 και γαρ ελθοντων ημων εισ μακεδονιαν, ουδεμιαν εσχηκεν ανεσιν η σαρξ ημων, αλλ εν παντι θλιβομενοι εξωθεν μαχαι, εσωθεν φοβοι. 6 αλλ ο παρακαλων τουσ ταπεινουσ, παρεκαλεσεν ημασ ο θ̅σ̅ εν τη παρουσια τιτου; 7 ου μονον δε εν τη παρουσια αυτου, αλλα και εν τη παρακλησει η παρεκληθη εφ υμιν; αναγγελλων ημιν την υμων επιποθησιν, τον υμων οδυρμον, τον υμων ζηλον υπερ εμου, ωστε με μαλλον χαρηναι. 8 οτι ει και ελυπησα υμασ εν τη επιστολη, ου μεταμελομαι. ει και μετεμελομην (βλεπω οτι η επιστολη εκεινη, ει και προσ ωραν ελυπησεν υμασ) 9 νυν χαιρω ουχ οτι ελυπηθητε, αλλ οτι ελυπηθητε εισ μετανοιαν; ελυπηθητε γαρ κατα θ̅ν̅, ινα εν μηδενι ζημιωθητε εξ ημων. 10 η γαρ κατα θ̅ν̅ λυπη, μετανοιαν εισ σωτηριαν αμεταμελητον εργαζεται; η δε του κοσμου λυπη, θανατον κατεργαζεται. 11 ιδου γαρ αυτο τουτο το κατα θ̅ν̅ λυπηθηναι, ποσην κατειργασατο υμιν σπουδην: αλλα απολογιαν, αλλα αγανακτησιν, αλλα φοβον, αλλα επιποθησιν, αλλα ζηλον, αλλα εκδικησιν! εν παντι συνεστησατε εαυτουσ αγνουσ ειναι τω πραγματι. 12 αρα ει και εγραψα υμιν, ουχ ενεκεν του αδικησαντοσ, ουδε ενεκεν του αδικηθεντοσ, αλλ ενεκεν του φανερωθηναι την σπουδην υμων, την υπερ ημων προσ υμασ ενωπιον του θ̅υ̅. 13 δια τουτο παρακεκλημεθα.
επι δε τη παρακλησει ημων, περισσοτερωσ μαλλον εχαρημεν επι τη χαρα τιτου, οτι αναπεπαυται το πνευμα αυτου απο παντων υμων. 14 οτι ει τι αυτω υπερ υμων κεκαυχημαι, ου κατησχυνθην, αλλ ωσ παντα εν αληθεια ελαλησαμεν υμιν, ουτωσ και η καυχησισ ημων η επι τιτου αληθεια εγενηθη. 15 και τα σπλαγχνα αυτου περισσοτερωσ εισ υμασ εστιν, αναμιμνησκομενου την παντων υμων υπακοην, ωσ μετα φοβου και τρομου εδεξασθε αυτον. 16 χαιρω οτι εν παντι, θαρρω εν υμιν.