1 παυλοσ, αποστολοσ χ̅υ̅ ι̅υ̅ δια θεληματοσ θ̅υ̅, και τιμοθεοσ ο αδελφοσ; τη εκκλησια του θ̅υ̅ τη ουση εν κορινθω, συν τοισ αγιοισ πασιν τοισ ουσιν εν ολη τη αχαια: 2 χαρισ υμιν και ειρηνη, απο θ̅υ̅ πατροσ ημων και κ̅υ̅ ι̅υ̅ χ̅υ̅.
3 ευλογητοσ ο θ̅σ̅ και πατηρ του κ̅υ̅ ημων ι̅υ̅ χ̅υ̅, ο πατηρ των οικτιρμων και θ̅σ̅ πασησ παρακλησεωσ; 4 ο παρακαλων ημασ επι παση τη θλιψει ημων, εισ το δυνασθαι ημασ παρακαλειν τουσ εν παση θλιψει, δια τησ παρακλησεωσ ησ παρακαλουμεθα αυτοι υπο του θ̅υ̅. 5 οτι καθωσ περισσευει τα παθηματα του χ̅υ̅ εισ ημασ, ουτωσ δια του χ̅υ̅ περισσευει και η παρακλησισ ημων. 6 ειτε δε θλιβομεθα, υπερ τησ υμων παρακλησεωσ και σωτηριασ; ειτε παρακαλουμεθα, υπερ τησ υμων παρακλησεωσ, τησ ενεργουμενησ εν υπομονη των αυτων παθηματων, ων και ημεισ πασχομεν. 7 και η ελπισ ημων βεβαια υπερ υμων, ειδοτεσ οτι ωσ κοινωνοι εστε των παθηματων, ουτωσ και τησ παρακλησεωσ.
8 ου γαρ θελομεν υμασ αγνοειν, αδελφοι, υπερ τησ θλιψεωσ ημων τησ γενομενησ εν τη ασια, οτι καθ υπερβολην υπερ δυναμιν εβαρηθημεν, ωστε εξαπορηθηναι ημασ και του ζην. 9 αλλα αυτοι εν εαυτοισ το αποκριμα του θανατου εσχηκαμεν, ινα μη πεποιθοτεσ ωμεν εφ εαυτοισ, αλλ επι τω θ̅ω̅, τω εγειροντι τουσ νεκρουσ; 10 οσ εκ τηλικουτου θανατου ερρυσατο ημασ, και ρυσεται; εισ ον ηλπικαμεν οτι και ετι ρυσεται; 11 συνυπουργουντων και υμων υπερ ημων τη δεησει, ινα εκ πολλων προσωπων, το εισ ημασ χαρισμα, δια πολλων, ευχαριστηθη υπερ ημων.
12 η γαρ καυχησισ ημων αυτη εστιν: το μαρτυριον τησ συνειδησεωσ ημων, οτι εν αγιοτητι και ειλικρινεια του θ̅υ̅, και ουκ εν σοφια σαρκικη, αλλ εν χαριτι θ̅υ̅, ανεστραφημεν εν τω κοσμω, περισσοτερωσ δε προσ υμασ. 13 ου γαρ αλλα γραφομεν υμιν, αλλ η α αναγινωσκετε η και επιγινωσκετε; ελπιζω δε οτι εωσ τελουσ επιγνωσεσθε, 14 καθωσ και επεγνωτε ημασ απο μερουσ, οτι καυχημα υμων εσμεν, καθαπερ και υμεισ ημων, εν τη ημερα του κ̅υ̅ ημων, ι̅υ̅.
15 και ταυτη τη πεποιθησει εβουλομην προτερον, προσ υμασ ελθειν, ινα δευτεραν χαριν σχητε; 16 και δι υμων διελθειν εισ μακεδονιαν, και παλιν απο μακεδονιασ ελθειν προσ υμασ, και υφ υμων προπεμφθηναι εισ την ιουδαιαν. 17 τουτο ουν βουλομενοσ, μητι αρα τη ελαφρια εχρησαμην? η α βουλευομαι, κατα σαρκα βουλευομαι, ινα η παρ εμοι το “ναι, ναι”, και το “ου, ου?” 18 πιστοσ δε ο θ̅σ̅, οτι ο λογοσ ημων ο προσ υμασ, ουκ εστιν “ναι” και “ου”. 19 ο του θ̅υ̅ γαρ υιοσ, ι̅σ̅ χ̅σ̅, ο εν υμιν δι ημων κηρυχθεισ, δι εμου, και σιλουανου, και τιμοθεου, ουκ εγενετο “ναι” και “ου”, αλλα “ναι” εν αυτω γεγονεν. 20 οσαι γαρ επαγγελιαι θ̅υ̅, εν αυτω το “ναι”. διο και δι αυτου, το “αμην”, τω θ̅ω̅ προσ δοξαν δι ημων. 21 ο δε βεβαιων ημασ συν υμιν εισ χ̅ν̅ και χρισασ ημασ θ̅σ̅, 22 ο και σφραγισαμενοσ ημασ και δουσ τον αρραβωνα του π̅ν̅σ̅ εν ταισ καρδιαισ ημων.
23 εγω δε μαρτυρα τον θ̅ν̅ επικαλουμαι επι την εμην ψυχην οτι φειδομενοσ υμων ουκετι ηλθον εισ κορινθον. 24 ουχ οτι κυριευομεν υμων τησ πιστεωσ, αλλα συνεργοι εσμεν τησ χαρασ υμων; τη γαρ πιστει εστηκατε.