1 καγω ελθων προσ υμασ, αδελφοι, ηλθον ου καθ υπεροχην λογου η σοφιασ, καταγγελλων υμιν το μυστηριον του θ̅υ̅. 2 ου γαρ εκρινα τι ειδεναι εν υμιν, ει μη ι̅ν̅ χ̅ν̅, και τουτον εσταυρωμενον. 3 καγω εν ασθενεια, και εν φοβω, και εν τρομω πολλω, εγενομην προσ υμασ. 4 και ο λογοσ μου και το κηρυγμα μου, ουκ εν πειθοισ σοφιασ λογοισ, αλλ εν αποδειξει π̅ν̅σ̅ και δυναμεωσ; 5 ινα η πιστισ υμων, μη η εν σοφια ανθρωπων, αλλ εν δυναμει θ̅υ̅.
6 σοφιαν δε λαλουμεν εν τοισ τελειοισ; σοφιαν δε, ου του αιωνοσ τουτου, ουδε των αρχοντων του αιωνοσ τουτου, των καταργουμενων, 7 αλλα λαλουμεν θ̅υ̅ σοφιαν εν μυστηριω την αποκεκρυμμενην, ην προωρισεν ο θ̅σ̅ προ των αιωνων, εισ δοξαν ημων; 8 ην ουδεισ των αρχοντων του αιωνοσ τουτου εγνωκεν; ει γαρ εγνωσαν, ουκ αν τον κ̅ν̅ τησ δοξησ εσταυρωσαν; 9 αλλα καθωσ γεγραπται, “α οφθαλμοσ ουκ ειδεν, και ουσ ουκ ηκουσεν, και επι καρδιαν ανθρωπου ουκ ανεβη, α ητοιμασεν ο θ̅σ̅ τοισ αγαπωσιν αυτον.” 10 ημιν γαρ απεκαλυψεν ο θ̅σ̅ δια του π̅ν̅σ̅; το γαρ π̅ν̅α̅ παντα εραυνα, και τα βαθη του θ̅υ̅. 11 τισ γαρ οιδεν ανθρωπων τα του ανθρωπου, ει μη το πνευμα του ανθρωπου το εν αυτω? ουτωσ και τα του θ̅υ̅ ουδεισ εγνωκεν, ει μη το π̅ν̅α̅ του θ̅υ̅. 12 ημεισ δε ου το πνευμα του κοσμου ελαβομεν, αλλα το π̅ν̅α̅ το εκ του θ̅υ̅, ινα ειδωμεν τα υπο του θ̅υ̅ χαρισθεντα ημιν; 13 α και λαλουμεν, ουκ εν διδακτοισ ανθρωπινησ σοφιασ λογοισ, αλλ εν διδακτοισ π̅ν̅σ̅, πνευματικοισ πνευματικα συνκρινοντεσ.
14 ψυχικοσ δε ανθρωποσ, ου δεχεται τα του π̅ν̅σ̅ του θ̅υ̅; μωρια γαρ αυτω εστιν, και ου δυναται γνωναι, οτι πνευματικωσ ανακρινεται. 15 ο δε πνευματικοσ ανακρινει τα παντα, αυτοσ δε υπ ουδενοσ ανακρινεται. 16 “τισ” γαρ “εγνω νουν κ̅υ̅, οσ συμβιβασει αυτον?” ημεισ δε νουν χ̅υ̅ εχομεν.