προσ ρωμαιουσ 11

1 λεγω ουν, μη απωσατο ο θ̅σ̅ τον λαον αυτου? μη γενοιτο! και γαρ εγω ισραηλειτησ ειμι, εκ σπερματοσ αβρααμ, φυλησ βενιαμειν. 2 ουκ απωσατο ο θ̅σ̅ τον λαον αυτου, ον προεγνω. η ουκ οιδατε εν ηλεια τι λεγει η γραφη, ωσ εντυγχανει τω θ̅ω̅ κατα του ισραηλ? 3 “κ̅ε̅, τουσ προφητασ σου απεκτειναν, τα θυσιαστηρια σου κατεσκαψαν, καγω υπελειφθην μονοσ, και ζητουσιν την ψυχην μου.” 4 αλλα τι λεγει αυτω ο χρηματισμοσ? “κατελιπον εμαυτω επτακισχιλιουσ ανδρασ, οιτινεσ ουκ εκαμψαν γονυ τη βααλ.” 5 ουτωσ ουν και εν τω νυν καιρω, λιμμα κατ εκλογην χαριτοσ γεγονεν. 6 ει δε χαριτι, ουκετι εξ εργων; επει η χαρισ ουκετι γινεται χαρισ. 7 τι ουν? ο επιζητει ισραηλ, τουτο ουκ επετυχεν, η δε εκλογη επετυχεν; οι δε λοιποι επωρωθησαν, 8 καθωσ γεγραπται, “εδωκεν αυτοισ ο θ̅σ̅ πνευμα κατανυξεωσ”, “οφθαλμουσ του μη βλεπειν, και ωτα του μη ακουειν, εωσ τησ σημερον ημερασ.” 9 και δαυειδ λεγει, “γενηθητω η τραπεζα αυτων εισ παγιδα, και εισ θηραν, και εισ σκανδαλον, και εισ ανταποδομα αυτοισ. 10 σκοτισθητωσαν οι οφθαλμοι αυτων, του μη βλεπειν, και τον νωτον αυτων δια παντοσ συνκαμψον.”

11 λεγω ουν μη επταισαν, ινα πεσωσιν? μη γενοιτο! αλλα τω αυτων παραπτωματι, η σωτηρια τοισ εθνεσιν, εισ το παραζηλωσαι αυτουσ. 12 ει δε το παραπτωμα αυτων, πλουτοσ κοσμου, και το ηττημα αυτων, πλουτοσ εθνων, ποσω μαλλον το πληρωμα αυτων?

13 υμιν δε λεγω, τοισ εθνεσιν. εφ οσον μεν ουν ειμι εγω εθνων αποστολοσ, την διακονιαν μου δοξαζω, 14 ει πωσ παραζηλωσω μου την σαρκα, και σωσω τινασ εξ αυτων. 15 ει γαρ η αποβολη αυτων καταλλαγη κοσμου, τισ η προσλημψισ ει μη ζωη εκ νεκρων? 16 ει δε η απαρχη αγια, και το φυραμα; και ει η ριζα αγια, και οι κλαδοι.

17 ει δε τινεσ των κλαδων εξεκλασθησαν, συ δε αγριελαιοσ ων ενεκεντρισθησ εν αυτοισ, και συνκοινωνοσ τησ ριζησ τησ πιοτητοσ τησ ελαιασ εγενου, 18 μη κατακαυχω των κλαδων. ει δε κατακαυχασαι, ου συ την ριζαν βασταζεισ, αλλα η ριζα σε. 19 ερεισ ουν, “εξεκλασθησαν κλαδοι, ινα εγω ενκεντρισθω.” 20 καλωσ, τη απιστια εξεκλασθησαν, συ δε τη πιστει εστηκασ. μη υψηλα φρονει, αλλα φοβου. 21 ει γαρ ο θ̅σ̅ των κατα φυσιν κλαδων ουκ εφεισατο, ουδε σου φεισεται. 22 ιδε ουν, χρηστοτητα και αποτομιαν θ̅υ̅; επι μεν τουσ πεσοντασ, αποτομια; επι δε σε, χρηστοτησ θ̅υ̅, εαν επιμενησ τη χρηστοτητι, επει και συ εκκοπηση. 23 κακεινοι δε εαν μη επιμενωσι τη απιστια, ενκεντρισθησονται; δυνατοσ γαρ εστιν ο θ̅σ̅ παλιν ενκεντρισαι αυτουσ. 24 ει γαρ συ εκ τησ κατα φυσιν εξεκοπησ αγριελαιου, και παρα φυσιν ενεκεντρισθησ εισ καλλιελαιον, ποσω μαλλον ουτοι, οι κατα φυσιν ενκεντρισθησονται τη ιδια ελαια?

25 ου γαρ θελω υμασ αγνοειν, αδελφοι, το μυστηριον τουτο, ινα μη ητε παρ εαυτοισ φρονιμοι, οτι πωρωσισ απο μερουσ τω ισραηλ γεγονεν, αχρι ου το πληρωμα των εθνων εισελθη; 26 και ουτωσ πασ ισραηλ σωθησεται, καθωσ γεγραπται, “ηξει εκ σιων ο ρυομενοσ, αποστρεψει ασεβειασ απο ιακωβ. 27 και αυτη αυτοισ, η παρ εμου διαθηκη”, “οταν αφελωμαι τασ αμαρτιασ αυτων.” 28 κατα μεν το ευαγγελιον, εχθροι δι υμασ; κατα δε την εκλογην, αγαπητοι δια τουσ πατερασ. 29 αμεταμελητα γαρ τα χαρισματα και η κλησισ του θ̅υ̅. 30 ωσπερ γαρ υμεισ ποτε ηπειθησατε τω θ̅ω̅, νυν δε ηλεηθητε τη τουτων απειθεια; 31 ουτωσ και ουτοι νυν ηπειθησαν τω υμετερω ελεει, ινα και αυτοι νυν ελεηθωσιν. 32 συνεκλεισεν γαρ ο θ̅σ̅ τουσ παντασ εισ απειθειαν, ινα τουσ παντασ ελεηση.

33 ω βαθοσ πλουτου, και σοφιασ και γνωσεωσ θ̅υ̅! ωσ ανεξεραυνητα τα κριματα αυτου, και ανεξιχνιαστοι αι οδοι αυτου! 34 “τισ” γαρ “εγνω νουν κ̅υ̅, η τισ συμβουλοσ αυτου εγενετο?” 35 “η τισ προεδωκεν αυτω, και ανταποδοθησεται αυτω?” 36 οτι εξ αυτου, και δι αυτου, και εισ αυτον, τα παντα. αυτω η δοξα εισ τουσ αιωνασ. αμην!