1 και εισελθων παλιν εισ καφαρναουμ δι ημερων, ηκουσθη οτι εν οικω εστιν. 2 και συνηχθησαν πολλοι, ωστε μηκετι χωρειν, μηδε τα προσ την θυραν, και ελαλει αυτοισ τον λογον. 3 και ερχονται φεροντεσ προσ αυτον παραλυτικον, αιρομενον υπο τεσσαρων. 4 και μη δυναμενοι προσενεγκαι αυτω δια τον οχλον, απεστεγασαν την στεγην οπου ην, και εξορυξαντεσ, χαλωσι τον κραβαττον οπου ο παραλυτικοσ κατεκειτο. 5 και ιδων ο ι̅σ̅ την πιστιν αυτων, λεγει τω παραλυτικω, “τεκνον, αφεωνται σου αι αμαρτιαι.” 6 ησαν δε τινεσ των γραμματεων εκει, καθημενοι και διαλογιζομενοι εν ταισ καρδιαισ αυτων, 7 “τι ουτοσ ουτωσ λαλει? βλασφημει! τισ δυναται αφιεναι αμαρτιασ, ει μη εισ ο θ̅σ̅?” 8 και ευθυσ επιγνουσ ο ι̅σ̅ τω πνευματι αυτου οτι ουτωσ διαλογιζονται εν εαυτοισ, λεγει αυτοισ, “τι ταυτα διαλογιζεσθε εν ταισ καρδιαισ υμων? 9 τι εστιν ευκοπωτερον, ειπειν τω παραλυτικω, ‘αφιενται σου αι αμαρτιαι’, η ειπειν, ‘εγειρε και αρον τον κραβαττον σου και περιπατει’? 10 ινα δε ειδητε οτι εξουσιαν εχει ο υιοσ του ανθρωπου επι τησ γησ αφιεναι αμαρτιασ”, (λεγει τω παραλυτικω), 11 “σοι λεγω, εγειρε αρον τον κραβαττον σου, και υπαγε εισ τον οικον σου.” 12 και ηγερθη, και ευθυσ αρασ τον κραβαττον, εξηλθεν εμπροσθεν παντων, ωστε εξιστασθαι παντασ, και δοξαζειν τον θ̅ν̅ λεγοντασ, οτι “ουτωσ ουδεποτε ειδομεν.”
13 και εξηλθεν παλιν παρα την θαλασσαν, και πασ ο οχλοσ ηρχετο προσ αυτον, και εδιδασκεν αυτουσ. 14 και παραγων ειδεν λευειν τον του αλφαιου, καθημενον επι το τελωνιον, και λεγει αυτω, “ακολουθει μοι.” και αναστασ, ηκολουθησεν αυτω.
15 και γινεται κατακεισθαι αυτον εν τη οικια αυτου, και πολλοι τελωναι και αμαρτωλοι συνανεκειντο τω ι̅υ̅ και τοισ μαθηταισ αυτου; ησαν γαρ πολλοι, και ηκολουθουν αυτω. 16 και οι γραμματεισ των φαρισαιων, ιδοντεσ οτι εσθιει μετα των αμαρτωλων και τελωνων, ελεγον τοισ μαθηταισ αυτου, οτι “μετα των τελωνων και αμαρτωλων εσθιει?” 17 και ακουσασ, ο ι̅σ̅ λεγει αυτοισ, “ου χρειαν εχουσιν οι ισχυοντεσ ιατρου, αλλ οι κακωσ εχοντεσ. ουκ ηλθον καλεσαι δικαιουσ, αλλα αμαρτωλουσ.”
18 και ησαν οι μαθηται ιωαννου και οι φαρισαιοι νηστευοντεσ. και ερχονται και λεγουσιν αυτω, “δια τι οι μαθηται ιωαννου και οι μαθηται των φαρισαιων νηστευουσιν, οι δε σοι μαθηται ου νηστευουσιν?” 19 και ειπεν αυτοισ ο ι̅σ̅, “μη δυνανται οι υιοι του νυμφωνοσ εν ω ο νυμφιοσ μετ αυτων εστιν νηστευειν? οσον χρονον εχουσιν τον νυμφιον μετ αυτων, ου δυνανται νηστευειν. 20 ελευσονται δε ημεραι οταν απαρθη απ αυτων ο νυμφιοσ, και τοτε νηστευσουσιν εν εκεινη τη ημερα.
21 ουδεισ επιβλημα ρακουσ αγναφου επιραπτει επι ιματιον παλαιον; ει δε μη αιρει το πληρωμα απ αυτου, το καινον του παλαιου, και χειρον σχισμα γινεται. 22 και ουδεισ βαλλει οινον νεον εισ ασκουσ παλαιουσ; ει δε μη ρηξει ο οινοσ τουσ ασκουσ, και ο οινοσ απολλυται και οι ασκοι; αλλα οινον νεον εισ ασκουσ καινουσ.”
23 και εγενετο, αυτον εν τοισ σαββασιν παραπορευεσθαι δια των σποριμων, και οι μαθηται αυτου ηρξαντο οδον ποιειν, τιλλοντεσ τουσ σταχυασ. 24 και οι φαρισαιοι ελεγον αυτω, “ιδε, τι ποιουσιν τοισ σαββασιν ο ουκ εξεστιν?” 25 και λεγει αυτοισ, “ουδεποτε ανεγνωτε τι εποιησεν δαυειδ, οτε χρειαν εσχεν και επεινασεν, αυτοσ και οι μετ αυτου? 26 πωσ εισηλθεν εισ τον οικον του θ̅υ̅ επι αβιαθαρ αρχιερεωσ, και τουσ αρτουσ τησ προθεσεωσ εφαγεν, ουσ ουκ εξεστιν φαγειν, ει μη τουσ ιερεισ; και εδωκεν και τοισ συν αυτω ουσιν?” 27 και ελεγεν αυτοισ, “το σαββατον δια τον ανθρωπον εγενετο, και ουχ ο ανθρωποσ δια το σαββατον. 28 ωστε κ̅σ̅ εστιν ο υιοσ του ανθρωπου και του σαββατου.”