κατα λουκαν 8

1 και εγενετο εν τω καθεξησ, και αυτοσ διωδευεν, κατα πολιν και κωμην, κηρυσσων και ευαγγελιζομενοσ την βασιλειαν του θ̅υ̅; και οι δωδεκα συν αυτω, 2 και γυναικεσ τινεσ αι ησαν τεθεραπευμεναι απο πνευματων πονηρων και ασθενειων: μαρια η καλουμενη μαγδαληνη, αφ ησ δαιμονια επτα εξεληλυθει, 3 και ιωαννα γυνη χουζα επιτροπου ηρωδου, και σουσαννα, και ετεραι πολλαι, αιτινεσ διηκονουν αυτοισ εκ των υπαρχοντων αυταισ.

4 συνιοντοσ δε οχλου πολλου και των κατα πολιν επιπορευομενων προσ αυτον, ειπεν δια παραβολησ: 5 “εξηλθεν ο σπειρων του σπειραι τον σπορον αυτου. και εν τω σπειρειν αυτον, ο μεν επεσεν παρα την οδον, και κατεπατηθη και τα πετεινα του ουρανου κατεφαγεν αυτο. 6 και ετερον κατεπεσεν επι την πετραν, και φυεν εξηρανθη δια το μη εχειν ικμαδα. 7 και ετερον επεσεν εν μεσω των ακανθων, και συνφυεισαι αι ακανθαι απεπνιξαν αυτο. 8 και ετερον επεσεν εισ την γην την αγαθην, και φυεν εποιησεν καρπον εκατονταπλασιονα.” ταυτα λεγων, εφωνει, “ο εχων ωτα ακουειν, ακουετω.”

9 επηρωτων δε αυτον οι μαθηται αυτου, τισ αυτη ειη η παραβολη? 10 ο δε ειπεν, “υμιν δεδοται γνωναι τα μυστηρια τησ βασιλειασ του θ̅υ̅, τοισ δε λοιποισ εν παραβολαισ, ινα ‘βλεποντεσ μη βλεπωσιν, και ακουοντεσ μη συνιωσιν’.

11 εστιν δε αυτη η παραβολη: ο σποροσ εστιν ο λογοσ του θ̅υ̅. 12 οι δε παρα την οδον εισιν οι ακουσαντεσ, ειτα ερχεται ο διαβολοσ και αιρει τον λογον απο τησ καρδιασ αυτων, ινα μη πιστευσαντεσ σωθωσιν. 13 οι δε επι τησ πετρασ, οι οταν ακουσωσιν μετα χαρασ δεχονται τον λογον, και ουτοι ριζαν ουκ εχουσιν, οι προσ καιρον πιστευουσιν, και εν καιρω πειρασμου αφιστανται. 14 το δε εισ τασ ακανθασ πεσον, ουτοι εισιν οι ακουσαντεσ, και υπο μεριμνων, και πλουτου, και ηδονων του βιου, πορευομενοι συνπνιγονται και ου τελεσφορουσιν. 15 το δε εν τη καλη γη, ουτοι εισιν οιτινεσ εν καρδια καλη και αγαθη, ακουσαντεσ τον λογον κατεχουσιν, και καρποφορουσιν εν υπομονη.

16 ουδεισ δε λυχνον αψασ, καλυπτει αυτον σκευει η υποκατω κλινησ τιθησιν, αλλ επι λυχνιασ τιθησιν, ινα οι εισπορευομενοι βλεπωσιν το φωσ. 17 ου γαρ εστιν κρυπτον ο ου φανερον γενησεται; ουδε αποκρυφον ο ου μη γνωσθη και εισ φανερον ελθη. 18 βλεπετε ουν πωσ ακουετε; οσ αν γαρ εχη, δοθησεται αυτω; και οσ αν μη εχη, και ο δοκει εχειν αρθησεται απ αυτου.”

19 παρεγενετο δε προσ αυτον η μητηρ και οι αδελφοι αυτου, και ουκ ηδυναντο συντυχειν αυτω δια τον οχλον. 20 απηγγελη δε αυτω, “η μητηρ σου και οι αδελφοι σου, εστηκασιν εξω ιδειν θελοντεσ σε.” 21 ο δε αποκριθεισ ειπεν προσ αυτουσ, “μητηρ μου και αδελφοι μου, ουτοι εισιν οι τον λογον του θ̅υ̅ ακουοντεσ και ποιουντεσ.”

22 εγενετο δε εν μια των ημερων, και αυτοσ ενεβη εισ πλοιον και οι μαθηται αυτου, και ειπεν προσ αυτουσ, “διελθωμεν εισ το περαν τησ λιμνησ”; και ανηχθησαν. 23 πλεοντων δε αυτων, αφυπνωσεν. και κατεβη λαιλαψ ανεμου εισ την λιμνην, και συνεπληρουντο και εκινδυνευον. 24 προσελθοντεσ δε, διηγειραν αυτον λεγοντεσ, “επιστατα, επιστατα, απολλυμεθα!” ο δε διεγερθεισ, επετιμησεν τω ανεμω, και τω κλυδωνι, του υδατοσ, και επαυσαντο και εγενετο γαληνη. 25 ειπεν δε αυτοισ, “που η πιστισ υμων?” φοβηθεντεσ δε, εθαυμασαν λεγοντεσ προσ αλληλουσ, “τισ αρα ουτοσ εστιν, οτι και τοισ ανεμοισ επιτασσει και τω υδατι, και υπακουουσιν αυτω?”

26 και κατεπλευσαν εισ την χωραν των γερασηνων, ητισ εστιν αντιπερα τησ γαλιλαιασ. 27 εξελθοντι δε αυτω επι την γην, υπηντησεν ανηρ τισ εκ τησ πολεωσ εχων δαιμονια, και χρονω ικανω ουκ ενεδυσατο ιματιον, και εν οικια ουκ εμενεν, αλλ εν τοισ μνημασιν. 28 ιδων δε τον ι̅ν̅, ανακραξασ προσεπεσεν αυτω, και φωνη μεγαλη ειπεν, “τι εμοι και σοι, ι̅υ̅, υιε του θ̅υ̅ του υψιστου? δεομαι σου, μη με βασανισησ!” 29 παρηγγειλεν γαρ τω πνευματι τω ακαθαρτω εξελθειν απο του ανθρωπου. πολλοισ γαρ χρονοισ συνηρπακει αυτον, και εδεσμευετο αλυσεσιν και πεδαισ, φυλασσομενοσ, και διαρησσων τα δεσμα, ηλαυνετο υπο του δαιμονιου εισ τασ ερημουσ. 30 επηρωτησεν δε αυτον ο ι̅σ̅, “τι σοι ονομα εστιν?” ο δε ειπεν, “λεγεων”, οτι εισηλθεν δαιμονια πολλα εισ αυτον. 31 και παρεκαλουν αυτον ινα μη επιταξη αυτοισ εισ την αβυσσον απελθειν.

32 ην δε εκει αγελη χοιρων ικανων βοσκομενη εν τω ορει, και παρεκαλεσαν αυτον ινα επιτρεψη αυτοισ εισ εκεινουσ εισελθειν; και επετρεψεν αυτοισ. 33 εξελθοντα δε τα δαιμονια απο του ανθρωπου, εισηλθον εισ τουσ χοιρουσ, και ωρμησεν η αγελη κατα του κρημνου εισ την λιμνην, και απεπνιγη.

34 ιδοντεσ δε οι βοσκοντεσ, το γεγονοσ, εφυγον και απηγγειλαν εισ την πολιν και εισ τουσ αγρουσ. 35 εξηλθον δε ιδειν το γεγονοσ, και ηλθαν προσ τον ι̅ν̅, και ευραν καθημενον τον ανθρωπον, αφ ου τα δαιμονια εξηλθεν, ιματισμενον και σωφρονουντα παρα τουσ ποδασ του ι̅υ̅; και εφοβηθησαν. 36 απηγγειλαν δε αυτοισ οι ιδοντεσ, πωσ εσωθη ο δαιμονισθεισ. 37 και ηρωτησεν αυτον απαν το πληθοσ τησ περιχωρου των γερασηνων, απελθειν απ αυτων, οτι φοβω μεγαλω συνειχοντο. αυτοσ δε εμβασ, εισ πλοιον, υπεστρεψεν. 38 εδειτο δε αυτου ο ανηρ αφ ου εξεληλυθει τα δαιμονια, ειναι συν αυτω. απελυσεν δε αυτον λεγων, 39 “υποστρεφε εισ τον οικον σου, και διηγου οσα σοι εποιησεν ο θ̅σ̅.” και απηλθεν καθ ολην την πολιν, κηρυσσων οσα εποιησεν αυτω ο ι̅σ̅.

40 εν δε τω υποστρεφειν τον ι̅ν̅, απεδεξατο αυτον ο οχλοσ; ησαν γαρ παντεσ προσδοκωντεσ αυτον. 41 και ιδου, ηλθεν ανηρ ω ονομα ιαειροσ, και ουτοσ αρχων τησ συναγωγησ υπηρχεν, και πεσων παρα τουσ ποδασ ι̅υ̅, παρεκαλει αυτον εισελθειν εισ τον οικον αυτου, 42 οτι θυγατηρ μονογενησ ην αυτω, ωσ ετων δωδεκα, και αυτη απεθνησκεν.

εν δε τω υπαγειν αυτον, οι οχλοι συνεπνιγον αυτον. 43 και γυνη ουσα εν ρυσει αιματοσ απο ετων δωδεκα, ητισ ιατροισ προσαναλωσασα ολον τον βιον, ουκ ισχυσεν απ ουδενοσ θεραπευθηναι, 44 προσελθουσα οπισθεν, ηψατο του κρασπεδου του ιματιου αυτου, και παραχρημα εστη η ρυσισ του αιματοσ αυτησ. 45 και ειπεν ο ι̅σ̅, “τισ ο αψαμενοσ μου?” αρνουμενων δε παντων, ειπεν ο πετροσ, “επιστατα, οι οχλοι συνεχουσιν σε και αποθλιβουσιν.” 46 ο δε ι̅σ̅ ειπεν, “ηψατο μου τισ; εγω γαρ εγνων δυναμιν εξεληλυθυιαν απ εμου.” 47 ιδουσα δε η γυνη οτι ουκ ελαθεν, τρεμουσα ηλθεν και προσπεσουσα αυτω, δι ην αιτιαν ηψατο αυτου, απηγγειλεν ενωπιον παντοσ του λαου, και ωσ ιαθη παραχρημα. 48 ο δε ειπεν αυτη, “θυγατερ, η πιστισ σου σεσωκεν σε; πορευου εισ ειρηνην.”

49 ετι αυτου λαλουντοσ, ερχεται τισ παρα του αρχισυναγωγου λεγων, οτι “τεθνηκεν η θυγατηρ σου; μηκετι σκυλλε τον διδασκαλον.” 50 ο δε ι̅σ̅ ακουσασ, απεκριθη αυτω, “μη φοβου; μονον πιστευσον, και σωθησεται.” 51 ελθων δε εισ την οικιαν, ουκ αφηκεν εισελθειν τινα συν αυτω, ει μη πετρον, και ιωαννην, και ιακωβον, και τον πατερα τησ παιδοσ, και την μητερα. 52 εκλαιον δε παντεσ και εκοπτοντο αυτην. ο δε ειπεν, “μη κλαιετε; ου γαρ απεθανεν, αλλα καθευδει.” 53 και κατεγελων αυτου, ειδοτεσ οτι απεθανεν. 54 αυτοσ δε κρατησασ τησ χειροσ αυτησ, εφωνησεν λεγων, “η παισ, εγειρε!” 55 και επεστρεψεν το πνευμα αυτησ, και ανεστη παραχρημα; και διεταξεν αυτη δοθηναι φαγειν. 56 και εξεστησαν οι γονεισ αυτησ; ο δε παρηγγειλεν αυτοισ μηδενι ειπειν το γεγονοσ.