κατα ιωαννην 12

1 ο ουν ι̅σ̅ προ εξ ημερων του πασχα, ηλθεν εισ βηθανιαν, οπου ην λαζαροσ, ον ηγειρεν εκ νεκρων ι̅σ̅. 2 εποιησαν ουν αυτω δειπνον εκει, και η μαρθα διηκονει, ο δε λαζαροσ εισ ην εκ των ανακειμενων συν αυτω. 3 η ουν μαρια λαβουσα λιτραν μυρου ναρδου πιστικησ πολυτιμου, ηλειψεν τουσ ποδασ του ι̅υ̅, και εξεμαξεν ταισ θριξιν αυτησ τουσ ποδασ αυτου; η δε οικια επληρωθη εκ τησ οσμησ του μυρου. 4 λεγει δε ιουδασ ο ισκαριωτησ, εισ των μαθητων αυτου, ο μελλων αυτον παραδιδοναι, 5 “δια τι τουτο το μυρον ουκ επραθη τριακοσιων δηναριων, και εδοθη πτωχοισ?” 6 ειπεν δε τουτο, ουχ οτι περι των πτωχων εμελεν αυτω, αλλ οτι κλεπτησ ην, και το γλωσσοκομον εχων τα βαλλομενα εβασταζεν. 7 ειπεν ουν ο ι̅σ̅, “αφεσ αυτην, ινα εισ την ημεραν του ενταφιασμου μου, τηρηση αυτο; 8 τουσ πτωχουσ γαρ παντοτε εχετε μεθ εαυτων, εμε δε ου παντοτε εχετε.”

9 εγνω ουν ο οχλοσ πολυσ εκ των ιουδαιων οτι εκει εστιν; και ηλθον, ου δια τον ι̅ν̅ μονον, αλλ ινα και τον λαζαρον ιδωσιν, ον ηγειρεν εκ νεκρων. 10 εβουλευσαντο δε οι αρχιερεισ ινα και τον λαζαρον αποκτεινωσιν, 11 οτι πολλοι δι αυτον υπηγον των ιουδαιων, και επιστευον εισ τον ι̅ν̅.

12 τη επαυριον ο οχλοσ πολυσ, ο ελθων εισ την εορτην, ακουσαντεσ οτι ερχεται ο ι̅σ̅ εισ ιεροσολυμα, 13 ελαβον τα βαια των φοινικων και εξηλθον εισ υπαντησιν αυτω, και εκραυγαζον, “‘ωσαννα! ευλογημενοσ ο ερχομενοσ εν ονοματι κ̅υ̅’, και ο βασιλευσ του ισραηλ!” 14 ευρων δε ο ι̅σ̅ οναριον, εκαθισεν επ αυτο, καθωσ εστιν γεγραμμενον, 15 “μη φοβου, θυγατηρ σιων; ιδου, ο βασιλευσ σου ερχεται, καθημενοσ επι πωλον ονου.” 16 ταυτα ουκ εγνωσαν αυτου οι μαθηται το πρωτον, αλλ οτε εδοξασθη ι̅σ̅, τοτε εμνησθησαν οτι ταυτα ην επ αυτω γεγραμμενα, και ταυτα εποιησαν αυτω. 17 εμαρτυρει ουν ο οχλοσ ο ων μετ αυτου, οτε τον λαζαρον εφωνησεν εκ του μνημειου, και ηγειρεν αυτον εκ νεκρων. 18 δια τουτο και υπηντησεν αυτω ο οχλοσ, οτι ηκουσαν τουτο αυτον πεποιηκεναι το σημειον. 19 οι ουν φαρισαιοι ειπαν προσ εαυτουσ, “θεωρειτε οτι ουκ ωφελειτε ουδεν; ιδε, ο κοσμοσ οπισω αυτου απηλθεν.”

20 ησαν δε ελληνεσ τινεσ εκ των αναβαινοντων, ινα προσκυνησωσιν εν τη εορτη; 21 ουτοι ουν προσηλθον φιλιππω, τω απο βηθσαιδα τησ γαλιλαιασ, και ηρωτων αυτον λεγοντεσ, “κυριε, θελομεν τον ι̅ν̅ ιδειν.” 22 ερχεται ο φιλιπποσ και λεγει τω ανδρεα, ερχεται ανδρεασ και φιλιπποσ και λεγουσιν τω ι̅υ̅. 23 ο δε ι̅σ̅ αποκρινεται αυτοισ λεγων, “εληλυθεν η ωρα, ινα δοξασθη ο υιοσ του ανθρωπου. 24 αμην, αμην, λεγω υμιν, εαν μη ο κοκκοσ του σιτου πεσων εισ την γην αποθανη, αυτοσ μονοσ μενει; εαν δε αποθανη, πολυν καρπον φερει. 25 ο φιλων την ψυχην αυτου, απολλυει αυτην; και ο μισων την ψυχην αυτου εν τω κοσμω τουτω, εισ ζωην αιωνιον φυλαξει αυτην. 26 εαν εμοι τισ διακονη, εμοι ακολουθειτω; και οπου ειμι εγω, εκει και ο διακονοσ ο εμοσ εσται. εαν τισ εμοι διακονη, τιμησει αυτον ο πατηρ.

27 νυν η ψυχη μου τεταρακται, και τι ειπω, ‘πατερ, σωσον με εκ τησ ωρασ ταυτησ’? αλλα δια τουτο, ηλθον εισ την ωραν ταυτην. 28 πατερ, δοξασον σου το ονομα.” ηλθεν ουν φωνη εκ του ουρανου: “και εδοξασα, και παλιν δοξασω.” 29 ο ουν οχλοσ ο εστωσ και ακουσασ, ελεγεν βροντην γεγονεναι. αλλοι ελεγον, “αγγελοσ αυτω λελαληκεν.” 30 απεκριθη ι̅σ̅ και ειπεν, “ου δι εμε, η φωνη αυτη γεγονεν, αλλα δι υμασ. 31 νυν κρισισ εστιν του κοσμου τουτου; νυν ο αρχων του κοσμου τουτου εκβληθησεται εξω. 32 καγω εαν υψωθω εκ τησ γησ, παντασ ελκυσω προσ εμαυτον.” 33 τουτο δε ελεγεν, σημαινων ποιω θανατω ημελλεν αποθνησκειν. 34 απεκριθη ουν αυτω ο οχλοσ, “ημεισ ηκουσαμεν εκ του νομου οτι ο χ̅σ̅ μενει εισ τον αιωνα, και πωσ λεγεισ συ οτι δει υψωθηναι τον υιον του ανθρωπου? τισ εστιν ουτοσ ο υιοσ του ανθρωπου?” 35 ειπεν ουν αυτοισ ο ι̅σ̅, “ετι μικρον χρονον, το φωσ εν υμιν εστιν. περιπατειτε ωσ το φωσ εχετε, ινα μη σκοτια υμασ καταλαβη; και ο περιπατων εν τη σκοτια, ουκ οιδεν που υπαγει. 36 ωσ το φωσ εχετε, πιστευετε εισ το φωσ, ινα υιοι φωτοσ γενησθε.”

ταυτα ελαλησεν ι̅σ̅, και απελθων, εκρυβη απ αυτων. 37 τοσαυτα δε αυτου σημεια πεποιηκοτοσ εμπροσθεν αυτων, ουκ επιστευον εισ αυτον, 38 ινα ο λογοσ ησαιου του προφητου πληρωθη ον ειπεν, “κ̅ε̅, τισ επιστευσεν τη ακοη ημων? και ο βραχιων κ̅υ̅ τινι απεκαλυφθη?” 39 δια τουτο ουκ ηδυναντο πιστευειν, οτι παλιν ειπεν ησαιασ, 40 “τετυφλωκεν αυτων τουσ οφθαλμουσ και επωρωσεν αυτων την καρδιαν, ινα μη ιδωσιν τοισ οφθαλμοισ και νοησωσιν τη καρδια, και στραφωσιν και ιασομαι αυτουσ.” 41 ταυτα ειπεν ησαιασ, οτι ειδεν την δοξαν αυτου, και ελαλησεν περι αυτου. 42 ομωσ μεντοι και εκ των αρχοντων πολλοι επιστευσαν εισ αυτον, αλλα δια τουσ φαρισαιουσ ουχ ωμολογουν, ινα μη αποσυναγωγοι γενωνται; 43 ηγαπησαν γαρ την δοξαν των ανθρωπων μαλλον ηπερ την δοξαν του θ̅υ̅.

44 ι̅σ̅ δε εκραξεν και ειπεν, “ο πιστευων εισ εμε, ου πιστευει εισ εμε, αλλα εισ τον πεμψαντα με; 45 και ο θεωρων εμε, θεωρει τον πεμψαντα με. 46 εγω φωσ εισ τον κοσμον εληλυθα, ινα πασ ο πιστευων εισ εμε, εν τη σκοτια μη μεινη. 47 και εαν τισ μου ακουση των ρηματων, και μη φυλαξη, εγω ου κρινω αυτον, ου γαρ ηλθον, ινα κρινω τον κοσμον, αλλ ινα σωσω τον κοσμον. 48 ο αθετων εμε και μη λαμβανων τα ρηματα μου, εχει τον κρινοντα αυτον; ο λογοσ ον ελαλησα, εκεινοσ κρινει αυτον εν τη εσχατη ημερα. 49 οτι εγω εξ εμαυτου ουκ ελαλησα, αλλ ο πεμψασ με πατηρ αυτοσ μοι εντολην δεδωκεν τι ειπω, και τι λαλησω. 50 και οιδα οτι η εντολη αυτου ζωη αιωνιοσ εστιν. α ουν εγω λαλω, καθωσ ειρηκεν μοι ο πατηρ, ουτωσ λαλω.”