1 εαν ταισ γλωσσαισ των ανθρωπων λαλω και των αγγελων, αγαπην δε μη εχω, γεγονα χαλκοσ ηχων η κυμβαλον αλαλαζον. 2 και εαν εχω προφητειαν, και ειδω τα μυστηρια παντα, και πασαν την γνωσιν, και εαν εχω πασαν την πιστιν, ωστε ορη μεθισταναι, αγαπην δε μη εχω, ουθεν ειμι. 3 καν ψωμισω παντα τα υπαρχοντα μου, και εαν παραδω το σωμα μου, ινα καυχησωμαι, αγαπην δε μη εχω, ουδεν ωφελουμαι.
4 η αγαπη μακροθυμει, χρηστευεται; η αγαπη ου ζηλοι; η αγαπη ου περπερευεται, ου φυσιουται, 5 ουκ ασχημονει, ου ζητει τα εαυτησ, ου παροξυνεται, ου λογιζεται το κακον, 6 ου χαιρει επι τη αδικια, συνχαιρει δε τη αληθεια; 7 παντα στεγει, παντα πιστευει, παντα ελπιζει, παντα υπομενει.
8 η αγαπη ουδεποτε πιπτει. ειτε δε προφητειαι, καταργηθησονται; ειτε γλωσσαι, παυσονται; ειτε γνωσισ, καταργηθησεται. 9 εκ μερουσ γαρ γινωσκομεν, και εκ μερουσ προφητευομεν; 10 οταν δε ελθη το τελειον, το εκ μερουσ καταργηθησεται. 11 οτε ημην νηπιοσ, ελαλουν ωσ νηπιοσ, εφρονουν ωσ νηπιοσ, ελογιζομην ωσ νηπιοσ; οτε γεγονα ανηρ, κατηργηκα τα του νηπιου. 12 βλεπομεν γαρ αρτι δι εσοπτρου εν αινιγματι, τοτε δε προσωπον προσ προσωπον; αρτι γινωσκω εκ μερουσ; τοτε δε επιγνωσομαι, καθωσ και επεγνωσθην. 13 νυνι δε μενει πιστισ, ελπισ, αγαπη, τα τρια ταυτα; μειζων δε τουτων η αγαπη.