1 τοτε ομοιωθησεται η βασιλεια των ουρανων δεκα παρθενοισ, αιτινεσ λαβουσαι τασ λαμπαδασ αυτων εξηλθον εισ υπαντησιν του νυμφιου. 2 πεντε δε εξ αυτων ησαν μωραι, και πεντε φρονιμοι. 3 αι γαρ μωραι λαβουσαι τασ λαμπαδασ αυτων, ουκ ελαβον μεθ εαυτων ελαιον; 4 αι δε φρονιμοι ελαβον ελαιον εν τοισ αγγειοισ, μετα των λαμπαδων εαυτων. 5 χρονιζοντοσ δε του νυμφιου, ενυσταξαν πασαι και εκαθευδον. 6 μεσησ δε νυκτοσ, κραυγη γεγονεν, ‘ιδου, ο νυμφιοσ!’ εξερχεσθε εισ απαντησιν. 7 τοτε ηγερθησαν πασαι αι παρθενοι εκειναι, και εκοσμησαν τασ λαμπαδασ εαυτων. 8 αι δε μωραι ταισ φρονιμοισ ειπον, ‘δοτε ημιν εκ του ελαιου υμων, οτι αι λαμπαδεσ ημων σβεννυνται.’ 9 απεκριθησαν δε αι φρονιμοι λεγουσαι, ‘μηποτε ου μη αρκεση ημιν και υμιν; πορευεσθε μαλλον προσ τουσ πωλουντασ, και αγορασατε εαυταισ.’ 10 απερχομενων δε αυτων αγορασαι, ηλθεν ο νυμφιοσ, και αι ετοιμοι εισηλθον μετ αυτου εισ τουσ γαμουσ, και εκλεισθη η θυρα. 11 υστερον δε ερχονται και αι λοιπαι παρθενοι λεγουσαι, ‘κυριε, κυριε, ανοιξον ημιν!’ 12 ο δε αποκριθεισ ειπεν, ‘αμην, λεγω υμιν, ουκ οιδα υμασ.’ 13 γρηγορειτε ουν, οτι ουκ οιδατε την ημεραν, ουδε την ωραν.
14 ωσπερ γαρ ανθρωποσ αποδημων, εκαλεσεν τουσ ιδιουσ δουλουσ, και παρεδωκεν αυτοισ τα υπαρχοντα αυτου. 15 και ω μεν εδωκεν πεντε ταλαντα, ω δε δυο, ω δε εν, εκαστω κατα την ιδιαν δυναμιν, και απεδημησεν ευθεωσ. 16 πορευθεισ, ο τα πεντε ταλαντα λαβων, ηργασατο εν αυτοισ και εκερδησεν αλλα πεντε ταλαντα. 17 ωσαυτωσ και ο τα δυο, εκερδησεν αλλα δυο. 18 ο δε το εν λαβων, απελθων ωρυξεν γην και εκρυψεν το αργυριον του κυριου αυτου. 19 μετα δε πολυν χρονον, ερχεται ο κυριοσ των δουλων εκεινων, και συναιρει λογον μετ αυτων. 20 και προσελθων ο, τα πεντε ταλαντα λαβων, προσηνεγκεν αλλα πεντε ταλαντα λεγων, ‘κυριε, πεντε ταλαντα μοι παρεδωκασ, ιδε, αλλα πεντε ταλαντα εκερδησα.’ 21 εφη αυτω ο κυριοσ αυτου, ‘ευ, δουλε αγαθε και πιστε! επι ολιγα ησ πιστοσ, επι πολλων σε καταστησω; εισελθε εισ την χαραν του κυριου σου.’ 22 προσελθων και ο τα δυο ταλαντα ειπεν, ‘κυριε, δυο ταλαντα μοι παρεδωκασ. ιδε, αλλα δυο ταλαντα εκερδησα.’ 23 εφη αυτω ο κυριοσ αυτου, ‘ευ, δουλε αγαθε και πιστε! επι ολιγα ησ πιστοσ, επι πολλων σε καταστησω; εισελθε εισ την χαραν του κυριου σου.’ 24 προσελθων δε και ο το εν ταλαντον ειληφωσ ειπεν, ‘κυριε, εγνων σε, οτι σκληροσ ει ανθρωποσ, θεριζων οπου ουκ εσπειρασ, και συναγων οθεν ου διεσκορπισασ. 25 και φοβηθεισ απελθων, εκρυψα το ταλαντον σου εν τη γη. ιδε, εχεισ το σον.’ 26 αποκριθεισ δε ο κυριοσ αυτου ειπεν αυτω, ‘πονηρε δουλε και οκνηρε! ηδεισ οτι θεριζω οπου ουκ εσπειρα, και συναγω οθεν ου διεσκορπισα? 27 εδει σε ουν βαλειν τα αργυρια μου τοισ τραπεζειταισ, και ελθων, εγω εκομισαμην αν το εμον συν τοκω. 28 αρατε ουν απ αυτου το ταλαντον, και δοτε τω εχοντι τα δεκα ταλαντα. 29 τω γαρ εχοντι παντι δοθησεται και περισσευθησεται, του δε μη εχοντοσ, και ο εχει αρθησεται απ αυτου. 30 και τον αχρειον δουλον, εκβαλετε εισ το σκοτοσ το εξωτερον; εκει εσται ο κλαυθμοσ και ο βρυγμοσ των οδοντων.’
31 οταν δε ελθη ο υιοσ του ανθρωπου εν τη δοξη αυτου, και παντεσ οι αγγελοι μετ αυτου, τοτε καθισει επι θρονου δοξησ αυτου. 32 και συναχθησονται εμπροσθεν αυτου παντα τα εθνη, και αφοριει αυτουσ απ αλληλων, ωσπερ ο ποιμην αφοριζει τα προβατα απο των εριφων. 33 και στησει τα μεν προβατα εκ δεξιων αυτου, τα δε εριφια εξ ευωνυμων. 34 τοτε ερει ο βασιλευσ τοισ εκ δεξιων αυτου, ‘δευτε οι ευλογημενοι του πατροσ μου, κληρονομησατε την ητοιμασμενην υμιν βασιλειαν απο καταβολησ κοσμου. 35 επεινασα γαρ και εδωκατε μοι φαγειν, εδιψησα και εποτισατε με, ξενοσ ημην και συνηγαγετε με, 36 γυμνοσ και περιεβαλετε με, ησθενησα και επεσκεψασθε με, εν φυλακη ημην και ηλθατε προσ με.’ 37 τοτε αποκριθησονται αυτω οι δικαιοι λεγοντεσ, ‘κ̅ε̅, ποτε σε ειδομεν πεινωντα και εθρεψαμεν, η διψωντα και εποτισαμεν? 38 ποτε δε σε ειδομεν ξενον και συνηγαγομεν, η γυμνον και περιεβαλομεν? 39 ποτε δε σε ειδομεν ασθενη η εν φυλακη, και ηλθομεν προσ σε?’ 40 και αποκριθεισ ο βασιλευσ ερει αυτοισ, ‘αμην, λεγω υμιν, εφ οσον εποιησατε ενι τουτων των αδελφων μου των ελαχιστων, εμοι εποιησατε.’ 41 τοτε ερει και τοισ εξ ευωνυμων, ‘πορευεσθε απ εμου κατηραμενοι εισ το πυρ το αιωνιον, το ητοιμασμενον τω διαβολω και τοισ αγγελοισ αυτου. 42 επεινασα γαρ και ουκ εδωκατε μοι φαγειν, εδιψησα και ουκ εποτισατε με, 43 ξενοσ ημην και ου συνηγαγετε με, γυμνοσ και ου περιεβαλετε με, ασθενησ και εν φυλακη και ουκ επεσκεψασθε με.’ 44 τοτε αποκριθησονται και αυτοι λεγοντεσ, ‘κ̅ε̅, ποτε σε ειδομεν πεινωντα, η διψωντα, η ξενον, η γυμνον, η ασθενη, η εν φυλακη, και ου διηκονησαμεν σοι?’ 45 τοτε αποκριθησεται αυτοισ λεγων, ‘αμην, λεγω υμιν, εφ οσον ουκ εποιησατε ενι τουτων των ελαχιστων, ουδε εμοι εποιησατε.’ 46 και απελευσονται ουτοι εισ κολασιν αιωνιον, οι δε δικαιοι εισ ζωην αιωνιον.”