6 εγενετο δε μοι πορευομενω, και εγγιζοντι τη δαμασκω περι μεσημβριαν, εξαιφνησ εκ του ουρανου περιαστραψαι φωσ ικανον περι εμε. 7 επεσα τε εισ το εδαφοσ, και ηκουσα φωνησ λεγουσησ μοι, ‘σαουλ, σαουλ, τι με διωκεισ?’ 8 εγω δε απεκριθην, ‘τισ ει, κυριε?’ ειπεν τε προσ εμε, ‘εγω ειμι ι̅σ̅ ο ναζωραιοσ, ον συ διωκεισ.’ 9 οι δε συν εμοι οντεσ, το μεν φωσ εθεασαντο, την δε φωνην ουκ ηκουσαν του λαλουντοσ μοι. 10 ειπον δε, ‘τι ποιησω, κ̅ε̅?’ ο δε κ̅σ̅ ειπεν προσ με, ‘αναστασ πορευου εισ δαμασκον, κακει σοι λαληθησεται περι παντων ων τετακται σοι ποιησαι.’ 11 ωσ δε ουκ ενεβλεπον απο τησ δοξησ του φωτοσ εκεινου, χειραγωγουμενοσ υπο των συνοντων μοι, ηλθον εισ δαμασκον.
12 ανανιασ δε τισ ανηρ ευλαβησ κατα τον νομον, μαρτυρουμενοσ υπο παντων των κατοικουντων ιουδαιων, 13 ελθων προσ εμε και επιστασ, ειπεν μοι, ‘σαουλ, αδελφε, αναβλεψον.’ καγω αυτη τη ωρα ανεβλεψα εισ αυτον. 14 ο δε ειπεν, ‘ο θ̅σ̅ των πατερων ημων προεχειρισατο σε γνωναι το θελημα αυτου, και ιδειν τον δικαιον, και ακουσαι φωνην εκ του στοματοσ αυτου. 15 οτι εση μαρτυσ αυτω προσ παντασ ανθρωπουσ, ων εωρακασ και ηκουσασ. 16 και νυν τι μελλεισ? αναστασ, βαπτισαι και απολουσαι τασ αμαρτιασ σου, επικαλεσαμενοσ το ονομα αυτου.’
17 εγενετο δε μοι, υποστρεψαντι εισ ιερουσαλημ, και προσευχομενου μου εν τω ιερω, γενεσθαι με εν εκστασει, 18 και ιδειν αυτον λεγοντα μοι, ‘σπευσον και εξελθε εν ταχει εξ ιερουσαλημ, διοτι ου παραδεξονται σου μαρτυριαν περι εμου.’ 19 καγω ειπον, ‘κ̅ε̅, αυτοι επιστανται οτι εγω ημην φυλακιζων και δερων κατα τασ συναγωγασ, τουσ πιστευοντασ επι σε. 20 και οτε εξεχυννετο το αιμα στεφανου του μαρτυροσ σου, και αυτοσ ημην εφεστωσ, και συνευδοκων, και φυλασσων τα ιματια των αναιρουντων αυτον.’ 21 και ειπεν προσ με, ‘πορευου, οτι εγω εισ εθνη μακραν εξαποστελω σε.’”
22 ηκουον δε αυτου αχρι τουτου του λογου, και επηραν την φωνην αυτων λεγοντεσ, “αιρε απο τησ γησ τον τοιουτον; ου γαρ καθηκεν αυτον ζην!” 23 κραυγαζοντων τε αυτων, και ριπτουντων τα ιματια, και κονιορτον βαλλοντων εισ τον αερα, 24 εκελευσεν ο χιλιαρχοσ εισαγεσθαι αυτον εισ την παρεμβολην, ειπασ μαστιξιν ανεταζεσθαι αυτον, ινα επιγνω δι ην αιτιαν ουτωσ επεφωνουν αυτω. 25 ωσ δε προετειναν αυτον τοισ ιμασιν, ειπεν προσ τον εστωτα εκατονταρχον ο παυλοσ, “ει ανθρωπον ρωμαιον και ακατακριτον, εξεστιν υμιν μαστιζειν?” 26 ακουσασ δε ο εκατονταρχησ, προσελθων τω χιλιαρχω, απηγγειλεν λεγων, “τι μελλεισ ποιειν? ο γαρ ανθρωποσ ουτοσ ρωμαιοσ εστιν.” 27 προσελθων δε, ο χιλιαρχοσ ειπεν αυτω, “λεγε μοι, συ ρωμαιοσ ει?” ο δε εφη, “ναι.” 28 απεκριθη δε ο χιλιαρχοσ, “εγω πολλου κεφαλαιου την πολιτειαν ταυτην εκτησαμην.” ο δε παυλοσ εφη, “εγω δε και γεγεννημαι.” 29 ευθεωσ ουν απεστησαν απ αυτου οι μελλοντεσ αυτον ανεταζειν, και ο χιλιαρχοσ δε εφοβηθη, επιγνουσ οτι ρωμαιοσ εστιν, και οτι αυτον ην δεδεκωσ.
30 τη δε επαυριον, βουλομενοσ γνωναι το ασφαλεσ, το τι κατηγορειται υπο των ιουδαιων, ελυσεν αυτον, και εκελευσεν συνελθειν τουσ αρχιερεισ και παν το συνεδριον; και καταγαγων τον παυλον, εστησεν εισ αυτουσ.