1 περι δε των ειδωλοθυτων, οιδαμεν οτι παντεσ γνωσιν εχομεν. η γνωσισ φυσιοι, η δε αγαπη οικοδομει. 2 ει τισ δοκει εγνωκεναι τι, ουπω εγνω καθωσ δει γνωναι. 3 ει δε τισ αγαπα τον θ̅ν̅, ουτοσ εγνωσται υπ αυτου.
4 περι τησ βρωσεωσ ουν των ειδωλοθυτων, οιδαμεν οτι ουδεν ειδωλον εν κοσμω, και οτι ουδεισ θ̅σ̅ ει μη εισ. 5 και γαρ ειπερ εισιν λεγομενοι θεοι, ειτε εν ουρανω ειτε επι γησ, ωσπερ εισιν θεοι πολλοι και κυριοι πολλοι, 6 αλλ ημιν εισ θ̅σ̅ ο πατηρ, εξ ου τα παντα, και ημεισ εισ αυτον; και εισ κ̅σ̅, ι̅σ̅ χ̅σ̅, δι ου τα παντα, και ημεισ δι αυτου.
7 αλλ ουκ εν πασιν η γνωσισ; τινεσ δε τη συνηθεια εωσ αρτι του ειδωλου, ωσ ειδωλοθυτον εσθιουσιν, και η συνειδησισ αυτων ασθενησ ουσα, μολυνεται. 8 βρωμα δε ημασ ου παραστησει τω θ̅ω̅; ουτε εαν μη φαγωμεν, υστερουμεθα; ουτε εαν φαγωμεν, περισσευομεν. 9 βλεπετε δε μη πωσ η εξουσια υμων αυτη, προσκομμα γενηται τοισ ασθενεσιν. 10 εαν γαρ τισ ιδη τον εχοντα γνωσιν εν ειδωλειω κατακειμενον, ουχι η συνειδησισ αυτου ασθενουσ οντοσ, οικοδομηθησεται, εισ το τα ειδωλοθυτα εσθιειν? 11 απολλυται γαρ ο ασθενων εν τη ση γνωσει, ο αδελφοσ, δι ον χ̅σ̅ απεθανεν. 12 ουτωσ δε αμαρτανοντεσ εισ τουσ αδελφουσ, και τυπτοντεσ αυτων την συνειδησιν ασθενουσαν, εισ χ̅ν̅ αμαρτανετε. 13 διοπερ ει βρωμα σκανδαλιζει τον αδελφον μου, ου μη φαγω κρεα εισ τον αιωνα, ινα μη τον αδελφον μου σκανδαλισω.