1 και παλιν ηρξατο διδασκειν παρα την θαλασσαν. και συναγεται προσ αυτον οχλοσ πλειστοσ, ωστε αυτον εισ το πλοιον εμβαντα, καθησθαι εν τη θαλασση, και πασ ο οχλοσ προσ την θαλασσαν επι τησ γησ ησαν. 2 και εδιδασκεν αυτουσ εν παραβολαισ πολλα, και ελεγεν αυτοισ εν τη διδαχη αυτου, 3 “ακουετε! ιδου, εξηλθεν ο σπειρων σπειραι. 4 και εγενετο εν τω σπειρειν, ο μεν επεσεν παρα την οδον, και ηλθεν τα πετεινα και κατεφαγεν αυτο. 5 και αλλο επεσεν επι το πετρωδεσ, οπου ουκ ειχεν γην πολλην, και ευθυσ εξανετειλεν δια το μη εχειν βαθοσ γησ; 6 και οτε ανετειλεν ο ηλιοσ εκαυματισθη, και δια το μη εχειν ριζαν εξηρανθη. 7 και αλλο επεσεν εισ τασ ακανθασ, και ανεβησαν αι ακανθαι και συνεπνιξαν αυτο, και καρπον ουκ εδωκεν. 8 και αλλα επεσεν εισ την γην την καλην, και εδιδου καρπον, αναβαινοντα και αυξανομενα, και εφερεν εισ τριακοντα, και εν εξηκοντα, και εν εκατον.” 9 και ελεγεν, “οσ εχει ωτα ακουειν, ακουετω.”
10 και οτε εγενετο κατα μονασ, ηρωτων αυτον οι περι αυτον συν τοισ δωδεκα τασ παραβολασ. 11 και ελεγεν αυτοισ, “υμιν το μυστηριον δεδοται τησ βασιλειασ του θ̅υ̅; εκεινοισ δε τοισ εξω, εν παραβολαισ τα παντα γινεται, 12 ινα ‘βλεποντεσ, βλεπωσι και μη ιδωσιν; και ακουοντεσ, ακουωσι και μη συνιωσιν’; μηποτε επιστρεψωσιν και αφεθη αυτοισ.”
13 και λεγει αυτοισ, “ουκ οιδατε την παραβολην ταυτην, και πωσ πασασ τασ παραβολασ γνωσεσθε? 14 ο σπειρων τον λογον σπειρει. 15 ουτοι δε εισιν οι παρα την οδον; οπου σπειρεται ο λογοσ, και οταν ακουσωσιν, ευθυσ ερχεται ο σατανασ, και αιρει τον λογον τον εσπαρμενον εισ αυτουσ. 16 και ουτοι εισιν ομοιωσ οι επι τα πετρωδη σπειρομενοι; οι οταν ακουσωσιν τον λογον, ευθυσ μετα χαρασ λαμβανουσιν αυτον, 17 και ουκ εχουσιν ριζαν εν εαυτοισ, αλλα προσκαιροι εισιν; ειτα γενομενησ θλιψεωσ η διωγμου δια τον λογον, ευθυσ σκανδαλιζονται. 18 και αλλοι εισιν οι εισ τασ ακανθασ σπειρομενοι; ουτοι εισιν οι τον λογον ακουσαντεσ, 19 και αι μεριμναι του αιωνοσ, και η απατη του πλουτου, και αι περι τα λοιπα επιθυμιαι εισπορευομεναι, συνπνιγουσιν τον λογον και ακαρποσ γινεται. 20 και εκεινοι εισιν οι επι την γην την καλην σπαρεντεσ; οιτινεσ ακουουσιν τον λογον και παραδεχονται και καρποφορουσιν, εν τριακοντα, και εν εξηκοντα, και εν εκατον.”
21 και ελεγεν αυτοισ, “μητι ερχεται ο λυχνοσ, ινα υπο τον μοδιον τεθη, η υπο την κλινην? ουχ ινα επι την λυχνιαν τεθη? 22 ου γαρ εστιν κρυπτον, εαν μη ινα φανερωθη; ουδε εγενετο αποκρυφον, αλλ ινα ελθη εισ φανερον. 23 ει τισ εχει ωτα ακουειν, ακουετω.” 24 και ελεγεν αυτοισ, “βλεπετε τι ακουετε. εν ω μετρω μετρειτε μετρηθησεται υμιν, και προστεθησεται υμιν. 25 οσ γαρ εχει, δοθησεται αυτω; και οσ ουκ εχει, και ο εχει αρθησεται απ αυτου.”
26 και ελεγεν, “ουτωσ εστιν η βασιλεια του θ̅υ̅: ωσ ανθρωποσ βαλη τον σπορον επι τησ γησ, 27 και καθευδη και εγειρηται, νυκτα και ημεραν, και ο σποροσ βλαστα και μηκυνηται ωσ ουκ οιδεν αυτοσ. 28 αυτοματη η γη καρποφορει: πρωτον χορτον, ειτα σταχυν, ειτα πληρησ σιτον εν τω σταχυι. 29 οταν δε παραδοι ο καρποσ, ευθυσ αποστελλει το δρεπανον, οτι παρεστηκεν ο θερισμοσ.”
30 και ελεγεν, “πωσ ομοιωσωμεν την βασιλειαν του θ̅υ̅, η εν τινι αυτην παραβολη θωμεν? 31 ωσ κοκκω σιναπεωσ, οσ οταν σπαρη επι τησ γησ, μικροτερον ον παντων των σπερματων των επι τησ γησ, 32 και οταν σπαρη, αναβαινει και γινεται μειζον παντων των λαχανων, και ποιει κλαδουσ μεγαλουσ, ωστε ‘δυνασθαι υπο την σκιαν αυτου τα πετεινα του ουρανου κατασκηνουν’.”
33 και τοιαυταισ παραβολαισ πολλαισ, ελαλει αυτοισ τον λογον, καθωσ ηδυναντο ακουειν; 34 χωρισ δε παραβολησ ουκ ελαλει αυτοισ, κατ ιδιαν δε τοισ ιδιοισ μαθηταισ, επελυεν παντα.
35 και λεγει αυτοισ εν εκεινη τη ημερα οψιασ γενομενησ, “διελθωμεν εισ το περαν.” 36 και αφεντεσ τον οχλον, παραλαμβανουσιν αυτον ωσ ην εν τω πλοιω; και αλλα πλοια ην μετ αυτου. 37 και γινεται λαιλαψ μεγαλη ανεμου, και τα κυματα επεβαλλεν εισ το πλοιον, ωστε ηδη γεμιζεσθαι το πλοιον. 38 και αυτοσ ην εν τη πρυμνη, επι το προσκεφαλαιον καθευδων. και εγειρουσιν αυτον και λεγουσιν αυτω, “διδασκαλε, ου μελει σοι οτι απολλυμεθα?” 39 και διεγερθεισ, επετιμησεν τω ανεμω και ειπεν τη θαλασση, “σιωπα, πεφιμωσο.” και εκοπασεν ο ανεμοσ, και εγενετο γαληνη μεγαλη. 40 και ειπεν αυτοισ, “τι δειλοι εστε? ουπω εχετε πιστιν?” 41 και εφοβηθησαν φοβον μεγαν, και ελεγον προσ αλληλουσ, “τισ αρα ουτοσ εστιν, οτι και ο ανεμοσ και η θαλασσα υπακουει αυτω?”