1 ελεγεν δε παραβολην αυτοισ, προσ το δειν παντοτε προσευχεσθαι αυτουσ και μη ενκακειν 2 λεγων, “κριτησ τισ ην εν τινι πολει, τον θ̅ν̅ μη φοβουμενοσ και ανθρωπον μη εντρεπομενοσ. 3 χηρα δε ην εν τη πολει εκεινη, και ηρχετο προσ αυτον λεγουσα, ‘εκδικησον με απο του αντιδικου μου.’ 4 και ουκ ηθελεν επι χρονον; μετα ταυτα δε ειπεν εν εαυτω, ‘ει και τον θ̅ν̅ ου φοβουμαι ουδε ανθρωπον εντρεπομαι, 5 δια γε το παρεχειν μοι κοπον την χηραν ταυτην, εκδικησω αυτην, ινα μη εισ τελοσ ερχομενη υπωπιαζη με.’” 6 ειπεν δε ο κ̅σ̅, “ακουσατε τι ο κριτησ τησ αδικιασ λεγει. 7 ο δε θ̅σ̅ ου μη ποιηση την εκδικησιν των εκλεκτων αυτου, των βοωντων αυτω ημερασ και νυκτοσ, και μακροθυμει επ αυτοισ? 8 λεγω υμιν οτι ποιησει την εκδικησιν αυτων εν ταχει. πλην ο υιοσ του ανθρωπου ελθων, αρα ευρησει την πιστιν επι τησ γησ?”
9 ειπεν δε και προσ τινασ τουσ πεποιθοτασ εφ εαυτοισ οτι εισιν δικαιοι και εξουθενουντασ τουσ λοιπουσ, την παραβολην ταυτην: 10 “ανθρωποι δυο ανεβησαν εισ το ιερον προσευξασθαι; ο εισ φαρισαιοσ και ο ετεροσ τελωνησ. 11 ο φαρισαιοσ σταθεισ ταυτα προσ εαυτον προσηυχετο: ‘ο θ̅σ̅, ευχαριστω σοι οτι ουκ ειμι ωσπερ οι λοιποι των ανθρωπων, αρπαγεσ, αδικοι, μοιχοι, η και ωσ ουτοσ ο τελωνησ; 12 νηστευω δισ του σαββατου; αποδεκατευω παντα, οσα κτωμαι.’ 13 ο δε τελωνησ μακροθεν εστωσ, ουκ ηθελεν ουδε τουσ οφθαλμουσ επαραι εισ τον ουρανον, αλλ ετυπτε το στηθοσ αυτου λεγων, ‘ο θ̅σ̅, ιλασθητι μοι, τω αμαρτωλω!’ 14 λεγω υμιν, κατεβη ουτοσ δεδικαιωμενοσ εισ τον οικον αυτου, παρ εκεινον. οτι πασ ο υψων εαυτον ταπεινωθησεται; ο δε ταπεινων εαυτον υψωθησεται.”
15 προσεφερον δε αυτω και τα βρεφη, ινα αυτων απτηται; ιδοντεσ δε, οι μαθηται επετιμων αυτοισ. 16 ο δε ι̅σ̅ προσεκαλεσατο αυτα λεγων, “αφετε τα παιδια ερχεσθαι προσ με, και μη κωλυετε αυτα; των γαρ τοιουτων εστιν η βασιλεια του θ̅υ̅. 17 αμην, λεγω υμιν, οσ αν μη δεξηται την βασιλειαν του θ̅υ̅ ωσ παιδιον, ου μη εισελθη εισ αυτην.”
18 και επηρωτησεν τισ αυτον αρχων λεγων, “διδασκαλε αγαθε, τι ποιησασ, ζωην αιωνιον κληρονομησω?” 19 ειπεν δε αυτω ο ι̅σ̅, “τι με λεγεισ αγαθον? ουδεισ αγαθοσ, ει μη εισ ο θ̅σ̅. 20 τασ εντολασ οιδασ: ‘μη μοιχευσησ, μη φονευσησ, μη κλεψησ, μη ψευδομαρτυρησησ’, ‘τιμα τον πατερα σου και την μητερα.’” 21 ο δε ειπεν, “ταυτα παντα εφυλαξα εκ νεοτητοσ μου.” 22 ακουσασ δε, ο ι̅σ̅ ειπεν αυτω, “ετι εν σοι λειπει; παντα οσα εχεισ, πωλησον και διαδοσ πτωχοισ, και εξεισ θησαυρον εν ουρανοισ; και δευρο, ακολουθει μοι.” 23 ο δε ακουσασ ταυτα, περιλυποσ εγενηθη, ην γαρ πλουσιοσ σφοδρα. 24 ιδων δε αυτον ο ι̅σ̅ ειπεν, “πωσ δυσκολωσ οι τα χρηματα εχοντεσ, εισ την βασιλειαν του θ̅υ̅ εισπορευονται. 25 ευκοπωτερον γαρ εστιν καμηλον δια τρηματοσ βελονησ εισελθειν, η πλουσιον εισ την βασιλειαν του θ̅υ̅ εισελθειν.” 26 ειπον δε οι ακουσαντεσ, “και τισ δυναται σωθηναι?” 27 ο δε ειπεν, “τα αδυνατα παρα ανθρωποισ, δυνατα παρα τω θ̅ω̅ εστιν.”
28 ειπεν δε ο πετροσ, “ιδου, ημεισ αφηκαμεν παντα και ηκολουθησαμεν σοι.” 29 ο δε ειπεν αυτοισ, “αμην, λεγω υμιν οτι ουδεισ εστιν οσ αφηκεν οικιαν, η γυναικα, η αδελφουσ, η γονεισ, η τεκνα, εινεκεν τησ βασιλειασ του θ̅υ̅, 30 οσ ουχι μη απολαβη πολλαπλασιονα εν τω καιρω τουτω, και εν τω αιωνι τω ερχομενω, ζωην αιωνιον.”
31 παραλαβων δε τουσ δωδεκα, ειπεν προσ αυτουσ, “ιδου, αναβαινομεν εισ ιερουσαλημ, και τελεσθησεται παντα τα γεγραμμενα δια των προφητων τω υιω του ανθρωπου. 32 παραδοθησεται γαρ τοισ εθνεσιν, και εμπαιχθησεται, και υβρισθησεται, και εμπτυσθησεται. 33 και μαστιγωσαντεσ, αποκτενουσιν αυτον; και τη ημερα τη τριτη, αναστησεται.” 34 και αυτοι ουδεν τουτων συνηκαν; και ην το ρημα τουτο κεκρυμμενον απ αυτων; και ουκ εγινωσκον τα λεγομενα.
35 εγενετο δε εν τω εγγιζειν αυτον εισ ιερειχω, τυφλοσ τισ εκαθητο παρα την οδον επαιτων. 36 ακουσασ δε οχλου διαπορευομενου, επυνθανετο τι ειη τουτο. 37 απηγγειλαν δε αυτω, οτι “ι̅σ̅ ο ναζωραιοσ παρερχεται.” 38 και εβοησεν λεγων, “ι̅υ̅, υιε δαυειδ, ελεησον με.” 39 και οι προαγοντεσ επετιμων αυτω ινα σιγηση. αυτοσ δε πολλω μαλλον εκραζεν, “υιε δαυειδ, ελεησον με.” 40 σταθεισ δε, ο ι̅σ̅ εκελευσεν αυτον αχθηναι προσ αυτον. εγγισαντοσ δε αυτου, επηρωτησεν αυτον, 41 “τι σοι θελεισ ποιησω?” ο δε ειπεν, “κ̅ε̅, ινα αναβλεψω.” 42 και ο ι̅σ̅ ειπεν αυτω, “αναβλεψον; η πιστισ σου σεσωκεν σε.” 43 και παραχρημα ανεβλεψεν, και ηκολουθει αυτω, δοξαζων τον θ̅ν̅. και πασ ο λαοσ ιδων, εδωκεν αινον τω θ̅ω̅.