κατα ιωαννην 10

1 αμην, αμην, λεγω υμιν, ο μη εισερχομενοσ δια τησ θυρασ, εισ την αυλην των προβατων, αλλα αναβαινων αλλαχοθεν, εκεινοσ κλεπτησ εστιν και ληστησ. 2 ο δε εισερχομενοσ δια τησ θυρασ, ποιμην εστιν των προβατων. 3 τουτω ο θυρωροσ ανοιγει, και τα προβατα τησ φωνησ αυτου ακουει, και τα ιδια προβατα φωνει κατ ονομα, και εξαγει αυτα. 4 οταν τα ιδια παντα εκβαλη, εμπροσθεν αυτων πορευεται; και τα προβατα αυτω ακολουθει, οτι οιδασιν την φωνην αυτου. 5 αλλοτριω δε ου μη ακολουθησωσιν, αλλα φευξονται απ αυτου, οτι ουκ οιδασι των αλλοτριων την φωνην.” 6 ταυτην την παροιμιαν ειπεν αυτοισ ο ι̅σ̅, εκεινοι δε ουκ εγνωσαν τινα ην, α ελαλει αυτοισ.

7 ειπεν ουν αυτοισ παλιν ο ι̅σ̅, “αμην, αμην, λεγω υμιν οτι εγω ειμι η θυρα των προβατων. 8 παντεσ οσοι ηλθον προ εμου κλεπται εισιν και λησται, αλλ ουκ ηκουσαν αυτων τα προβατα. 9 εγω ειμι η θυρα; δι εμου εαν τισ εισελθη σωθησεται, και εισελευσεται, και εξελευσεται, και νομην ευρησει. 10 ο κλεπτησ ουκ ερχεται, ει μη ινα κλεψη, και θυση, και απολεση. εγω ηλθον, ινα ζωην εχωσιν, και περισσον εχωσιν.

11 εγω ειμι ο ποιμην ο καλοσ. ο ποιμην ο καλοσ την ψυχην αυτου τιθησιν υπερ των προβατων; 12 ο μισθωτοσ και ουκ ων ποιμην, ου ουκ εστιν τα προβατα ιδια, θεωρει τον λυκον ερχομενον, και αφιησιν τα προβατα και φευγει, και ο λυκοσ αρπαζει αυτα και σκορπιζει, 13 οτι μισθωτοσ εστιν και ου μελει αυτω περι των προβατων. 14 εγω ειμι ο ποιμην ο καλοσ; και γινωσκω τα εμα, και γινωσκουσι με τα εμα. 15 καθωσ γινωσκει με ο πατηρ, καγω γινωσκω τον πατερα; και την ψυχην μου τιθημι υπερ των προβατων. 16 και αλλα προβατα εχω, α ουκ εστιν εκ τησ αυλησ ταυτησ; κακεινα δει με αγαγειν, και τησ φωνησ μου ακουσουσιν, και γενησονται μια ποιμνη, εισ ποιμην. 17 δια τουτο, με ο πατηρ αγαπα, οτι εγω τιθημι την ψυχην μου, ινα παλιν λαβω αυτην. 18 ουδεισ ηρεν αυτην απ εμου, αλλ εγω τιθημι αυτην απ εμαυτου. εξουσιαν εχω θειναι αυτην, και εξουσιαν εχω παλιν λαβειν αυτην. ταυτην την εντολην ελαβον παρα του πατροσ μου.”

19 σχισμα παλιν εγενετο εν τοισ ιουδαιοισ, δια τουσ λογουσ τουτουσ. 20 ελεγον δε πολλοι εξ αυτων, “δαιμονιον εχει, και μαινεται; τι αυτου ακουετε?” 21 αλλοι ελεγον, “ταυτα τα ρηματα ουκ εστιν δαιμονιζομενου. μη δαιμονιον δυναται τυφλων οφθαλμουσ ανοιξαι?”

22 εγενετο τοτε τα ενκαινια εν τοισ ιεροσολυμοισ. χειμων ην, 23 και περιεπατει ο ι̅σ̅ εν τω ιερω, εν τη στοα του σολομωνοσ. 24 εκυκλωσαν ουν αυτον οι ιουδαιοι, και ελεγον αυτω, “εωσ ποτε την ψυχην ημων αιρεισ? ει συ ει ο χ̅σ̅, ειπε ημιν παρρησια.” 25 απεκριθη αυτοισ ο ι̅σ̅, “ειπον υμιν και ου πιστευετε. τα εργα α εγω ποιω εν τω ονοματι του πατροσ μου, ταυτα μαρτυρει περι εμου, 26 αλλα υμεισ ου πιστευετε, οτι ουκ εστε εκ των προβατων των εμων. 27 τα προβατα τα εμα τησ φωνησ μου ακουουσιν, καγω γινωσκω αυτα, και ακολουθουσιν μοι; 28 καγω διδωμι αυτοισ ζωην αιωνιον, και ου μη απολωνται, εισ τον αιωνα, και ουχ αρπασει τισ αυτα εκ τησ χειροσ μου. 29 ο πατηρ μου οσ δεδωκεν μοι, παντων μειζων εστιν, και ουδεισ δυναται αρπαζειν εκ τησ χειροσ του πατροσ. 30 εγω και ο πατηρ εν εσμεν.”

31 εβαστασαν παλιν λιθουσ οι ιουδαιοι, ινα λιθασωσιν αυτον. 32 απεκριθη αυτοισ ο ι̅σ̅, “πολλα εργα καλα εδειξα υμιν εκ του πατροσ; δια ποιον αυτων εργον, εμε λιθαζετε?” 33 απεκριθησαν αυτω οι ιουδαιοι, “περι καλου εργου ου λιθαζομεν σε, αλλα περι βλασφημιασ, και οτι συ, ανθρωποσ ων, ποιεισ σεαυτον θ̅ν̅.” 34 απεκριθη αυτοισ ο ι̅σ̅, “ουκ εστιν γεγραμμενον εν τω νομω υμων, οτι ‘εγω ειπα, “θεοι εστε”’? 35 ει εκεινουσ ειπεν ‘θεουσ’, προσ ουσ ο λογοσ του θ̅υ̅ εγενετο (και ου δυναται λυθηναι η γραφη), 36 ον ο πατηρ ηγιασεν και απεστειλεν εισ τον κοσμον, υμεισ λεγετε, οτι ‘βλασφημεισ’, οτι ειπον, ‘υιοσ του θ̅υ̅ ειμι’? 37 ει ου ποιω τα εργα του πατροσ μου, μη πιστευετε μοι; 38 ει δε ποιω, καν εμοι μη πιστευητε, τοισ εργοισ πιστευετε, ινα γνωτε και γινωσκητε οτι εν εμοι ο πατηρ, καγω εν τω πατρι.” 39 εζητουν ουν αυτον παλιν πιασαι, και εξηλθεν εκ τησ χειροσ αυτων.

40 και απηλθεν παλιν περαν του ιορδανου, εισ τον τοπον οπου ην ιωαννησ το πρωτον βαπτιζων, και εμεινεν εκει. 41 και πολλοι ηλθον προσ αυτον, και ελεγον, οτι “ιωαννησ μεν σημειον εποιησεν ουδεν; παντα δε οσα ειπεν ιωαννησ περι τουτου αληθη ην.” 42 και πολλοι επιστευσαν εισ αυτον εκει.