ιακωβου επιστολη 1

1 ιακωβοσ, θ̅υ̅ και κ̅υ̅ ι̅υ̅ χ̅υ̅, δουλοσ; ταισ δωδεκα φυλαισ ταισ εν τη διασπορα: χαιρειν.

2 πασαν χαραν ηγησασθε, αδελφοι μου, οταν πειρασμοισ περιπεσητε ποικιλοισ, 3 γινωσκοντεσ οτι το δοκιμιον υμων τησ πιστεωσ κατεργαζεται υπομονην. 4 η δε υπομονη εργον τελειον εχετω, ινα ητε τελειοι και ολοκληροι, εν μηδενι λειπομενοι.

5 ει δε τισ υμων λειπεται σοφιασ, αιτειτω παρα του διδοντοσ, θ̅υ̅, πασιν απλωσ, και μη ονειδιζοντοσ, και δοθησεται αυτω. 6 αιτειτω δε εν πιστει, μηδεν διακρινομενοσ; ο γαρ διακρινομενοσ εοικεν κλυδωνι θαλασσησ, ανεμιζομενω και ριπιζομενω. 7 μη γαρ οιεσθω ο ανθρωποσ εκεινοσ οτι λημψεται τι παρα του κ̅υ̅, 8 ανηρ διψυχοσ, ακαταστατοσ εν πασαισ ταισ οδοισ αυτου.

9 καυχασθω δε ο αδελφοσ ο ταπεινοσ, εν τω υψει αυτου; 10 ο δε πλουσιοσ, εν τη ταπεινωσει αυτου, οτι ωσ ανθοσ χορτου παρελευσεται. 11 ανετειλεν γαρ ο ηλιοσ συν τω καυσωνι, και εξηρανεν τον χορτον, και το ανθοσ αυτου εξεπεσεν, και η ευπρεπεια του προσωπου αυτου απωλετο. ουτωσ και ο πλουσιοσ εν ταισ πορειαισ αυτου μαρανθησεται.

12 μακαριοσ ανηρ οσ υπομενει πειρασμον, οτι δοκιμοσ γενομενοσ, λημψεται τον στεφανον τησ ζωησ, ον επηγγειλατο τοισ αγαπωσιν αυτον. 13 μηδεισ πειραζομενοσ λεγετω, οτι “απο θ̅υ̅ πειραζομαι.” ο γαρ θ̅σ̅ απειραστοσ εστιν κακων, πειραζει δε αυτοσ ουδενα. 14 εκαστοσ δε πειραζεται υπο τησ ιδιασ επιθυμιασ, εξελκομενοσ και δελεαζομενοσ; 15 ειτα η επιθυμια συλλαβουσα τικτει αμαρτιαν, η δε αμαρτια αποτελεσθεισα, αποκυει θανατον. 16 μη πλανασθε, αδελφοι μου αγαπητοι.

17 πασα δοσισ αγαθη, και παν δωρημα τελειον ανωθεν εστιν, καταβαινον απο του πατροσ των φωτων, παρ ω ουκ ενι παραλλαγη η τροπησ αποσκιασμα. 18 βουληθεισ, απεκυησεν ημασ λογω αληθειασ, εισ το ειναι ημασ απαρχην τινα των αυτου κτισματων.

19 ιστε, αδελφοι μου αγαπητοι. εστω δε πασ ανθρωποσ ταχυσ εισ το ακουσαι, βραδυσ εισ το λαλησαι, βραδυσ εισ οργην; 20 οργη γαρ ανδροσ, δικαιοσυνην θ̅υ̅ ουκ εργαζεται. 21 διο αποθεμενοι πασαν ρυπαριαν και περισσειαν κακιασ, εν πραυτητι δεξασθε τον εμφυτον λογον, τον δυναμενον σωσαι τασ ψυχασ υμων.

22 γινεσθε δε ποιηται λογου, και μη μονον ακροαται παραλογιζομενοι εαυτουσ. 23 οτι ει τισ ακροατησ λογου εστιν, και ου ποιητησ, ουτοσ εοικεν ανδρι κατανοουντι το προσωπον τησ γενεσεωσ αυτου εν εσοπτρω. 24 κατενοησεν γαρ εαυτον και απεληλυθεν, και ευθεωσ επελαθετο οποιοσ ην. 25 ο δε παρακυψασ εισ νομον τελειον, τον τησ ελευθεριασ, και παραμεινασ, ουκ ακροατησ επιλησμονησ γενομενοσ, αλλα ποιητησ εργου, ουτοσ μακαριοσ εν τη ποιησει αυτου εσται.

26 ει τισ δοκει θρησκοσ ειναι, μη χαλιναγωγων γλωσσαν αυτου, αλλα απατων καρδιαν αυτου, τουτου ματαιοσ η θρησκεια. 27 θρησκεια καθαρα και αμιαντοσ παρα τω θ̅ω̅ και πατρι αυτη εστιν: επισκεπτεσθαι ορφανουσ και χηρασ εν τη θλιψει αυτων, ασπιλον εαυτον τηρειν απο του κοσμου.